Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14/01/2025 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Agata Makowska - Boniecka

Protokolant - Starszy sekretarz sądowy K. S.

przy udziale oskarżyciela – asp. S. S.

po rozpoznaniu w dniu 14/01/2025 r.

sprawy:

P. S.

s. P. i B. z domu R.

ur. (...) w C.

obwinionego o to, że:

w dniu 09 lipca 2024 r. około godz. 17:46 w C. na ulicy (...), kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...), przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 33 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a § 2 k.w.

orzeka:

I.  uznaje obwinionego P. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się będąc uprzednio w ciągu dwóch lat ukaranym za wykroczenie z art. 92a § 2 k.w., tj. wykroczenia z art. 92a § 2 k.w. w zw. z art. 38 § 2 k.w. i za to na podstawie art. 92a § 2 k.w. po zastosowaniu art. 38 § 2 k.w. wymierza obwinionemu karę 1 600,00 zł (jednego tysiąca sześciuset złotych 00/100) grzywny;

II.  wymierza obwinionemu opłatę sądową w kwocie 160,- (sto sześćdziesiąt) złotych oraz zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120,- (sto dwadzieścia) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków postępowania.

Sygn. akt: II W 256/24

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2024 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w C. sierż. sztab. R. K. i post. Ł. M. pełnili służbę i realizowali czynności służbowe polegające na pomiarze prędkości pojazdów w C. ul. (...). Funkcjonariusz R. K. dokonywał kontrolnego pomiaru prędkości poruszających się pojazdów jadących z kierunku ul. (...) przy użyciu przyrządu (...) 20/20 T.-C. (...) nr fabryczny (...) rok prod. (...) przy prawidłowych warunkach atmosferycznych, na prostym odcinku drogi. W tym miejscu znajduje się teren zabudowany z ograniczeniem prędkości do 50 km/h.

Około godz. 17:46 funkcjonariusz dokonał pomiaru prędkości pojazdu marki M. koloru czarnego o nr rej. (...). Pojazd poruszał się w dół ulicą (...) z kierunku ul. (...) z prędkością 83 km/h, którą zmierzono z odległości 169,5 m od pojazdu. Pojazd został zatrzymany do kontroli. Funkcjonariusz podjął czynności zmierzające do ustalenia tożsamości kierującego pojazdem, którym okazał się obwiniony – P. S.. Po zatrzymaniu i przedstawieniu powodu kontroli obwiniony nie zaprzeczał, iż przekroczył dozwoloną prędkość. Funkcjonariusz Policji okazał obwinionemu pomiar prędkości dokonany przez urządzenie TruCam II i poinformował, że w związku z recydywą za to wykroczenie należy się mandat karny w kwocie 1600 zł i 9 pkt karnych. Obwiniony wówczas oświadczył, że mu słabo i nie zadeklarował, czy przyjmuje mandat.

Użyty przez funkcjonariusza Policji przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego – laserowy, o znaku fabrycznym (...) 20/20 TruCAM II nr fabryczny (...), rok produkcji (...) posiadał świadectwo legalizacji pierwotnej wydane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w W., ważne do dnia 13 sierpnia 2024 roku, potwierdzające, że spełnia on wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. nr 2019, poz. 1081).

Obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w przedmiotowej sprawie czynu będąc uprzednio w ciągu dwóch lat ukaranym za wykroczenie z art. 92a § 2 k.w., tj. za przekroczenie prędkości w dniu 14 maja 2024 r. od 31 do 40 km/h. Łącznie w okresie dwóch lat obwiniony był 4-krotnie ukarany za przekroczenie dopuszczalnej prędkości.

Dowody : zeznania świadka R. K. – k. 4-5, 25v, notatka urzędowa - k. 1, nagranie z urządzenia pomiarowego k. 3, świadectwo legalizacji urządzenia- k. 2, print-screen z nagrania z urządzenia pomiarowego k. 22, notatka urzędowa – k. 10.

W toku czynności wyjaśniających obwiniony P. S. w zasadzie nie złożył wyjaśnień, ograniczając się do oświadczenia, że treść zarzutu zrozumiał i obecnie ma inne problemy na głowie, niech tę sprawę rozstrzygnie Sąd. Na rozprawie głównej przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że faktycznie jechał samochodem M. w miejscowości C., ale w momencie pomiaru przekroczył prędkość z uwagi na stan wyższej konieczności, gdyż zadzwoniła do niego wcześniej żona, że jego syn zakrztusił się winogronem, a on spieszył na pomoc. Oświadczył, że rocznie przejeżdża 60-70 tys kilometrów niczym kierowca zawodowy i prosił o nieprzyznawanie mu punktów karnych, gdyż przekroczy wówczas ich limit i straci prawo jazdy.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego tylko co do okoliczności bezspornych i znajdujących potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, natomiast odrzucił je w zakresie, w jakim obwiniony umniejszał swoją winę i powoływał się na okoliczności mające stanowić stan wyższej konieczności, usprawiedliwiający jego zachowanie. Obwiniony nie wyjaśnił swojego postępowania ani funkcjonariuszowi dokonującemu pomiaru, ani w toku przesłuchania go w postępowaniu wyjaśniającym, nic wówczas nie wspominał, że spieszył na ratunek dziecku. Wersję tą zaprezentował dopiero na rozprawie. Oznacza to, że jego linia obrony ewaluowała i była ukierunkowana wyłącznie na uniknięcie lub umniejszenie odpowiedzialności.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach bezpośredniego świadka zdarzenia R. K.. Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, albowiem brak było podstaw, by kwestionować treść jego zeznań, gdyż poza wewnętrzną spójnością wyróżniały się one także tym, że układały się one w logiczny, uzupełniający się ciąg. Z jego zeznań wynikało, że prawidłowego pomiaru dokonano na drodze w momencie, gdy obwiniony poruszał się sam w terenie zabudowanym i że nie mogło być mowy o błędzie dotyczącym tak prawidłowości pomiaru prędkości, jak i identyfikacji samego kierującego pojazdem, który popełnił wykroczenie, a którego prędkość zmierzono w momencie, gdy zbliżał się do punktu pomiarowego i został zatrzymany. Funkcjonariusz Policji jest doświadczonym operatorem urządzenia pomiarowego. Zdaniem Sądu zeznania funkcjonariusza Policji w omówionym wyżej zakresie stanowią w pełni wiarygodne i obiektywne źródło dowodowe, zaś okoliczności zdarzenia znajdują potwierdzenie w notatce urzędowej sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu oraz w nagraniu z urządzenia TruCAM II. Sąd nie dopatrzył się też innych powodów, które podważałyby wiarygodność zeznań funkcjonariusza Policji. Świadek ten jest osobą obcą dla obwinionego i nie miał żadnego interesu w tym, aby najpierw niesłusznie zatrzymać na drodze kierującego, a potem jeszcze w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem bezpodstawnie obciążać go i pomawiać o takie zachowanie, które w rzeczywistości nie miałoby miejsca.

Sąd uwzględnił dokumenty zgromadzone w sprawie w postaci notatek urzędowych oraz świadectwa legalizacji pierwotnej użytego do pomiaru prędkości urządzenia, nie znajdując podstaw do podważenia waloru ich wiarygodności. Sąd uwzględnił także print-screen z nagrania z urządzenia pomiarowego i nagranie z urządzenia pomiarowego – z powodów wskazanych wyżej.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika wprost, że obwiniony P. S. w dniu 09 lipca 2024 r. około godz. 17:46 w C. na ulicy (...), kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...), przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 33 km/h, z tym, że czynu tego dopuścił się będąc uprzednio w ciągu dwóch lat ukaranym za wykroczenie z art. 92a § 2 k.w. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim chciał on wyłączyć bądź umniejszyć swoją odpowiedzialność, albowiem są sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd uznał, że wyjaśnienia obwinionego we wskazanym wyżej zakresie stanowią jedynie nieudolną linię obrony. Rzecz w tym, że o jego sprawstwie i winie świadczy nie tylko zaprezentowane zdjęcie czy nagranie z urządzenia TruCAM, na którym w sposób jednoznaczny można zidentyfikować numeru rejestracyjnego pojazdu, ale także przede wszystkim zeznania funkcjonariusza Policji. Obwiniony po zatrzymaniu też nie kwestionował tego, że to jego pojazd jest widoczny na zdjęciu, ani tego, że pomiar prędkości jest prawidłowy. Ostatecznie chodziło mu jedynie o uniknięcie naliczenia punktów karnych za kolejne wykroczenie polegające na przekroczeniu prędkości.

Sąd uznał, iż obwiniony winien jest popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym, że należało zmodyfikować jego kwalifikację prawną na art. 92 § 2 k.w. w zw. z art. 38 § 2 k.w., w związku z ustaleniem, że czynu tego obwiniony dopuścił się będąc uprzednio w ciągu dwóch lat ukaranym za wykroczenie z art. 92a § 2 k.w. Zgodnie z art. 92 § 2 k.w. kto, prowadząc pojazd mechaniczny, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, przekraczając je o ponad 30 km/h, podlega karze grzywny nie niższej niż 800 złotych. Zgodnie z art. 38 § 2 k.w. kierującemu pojazdem mechanicznym ukaranemu za wykroczenie określone w art. 86 § 1a i 2, art. 86b § 1, art. 87 § 1 art. 92 § 2, art. 92a § 2, art. 92b, art. 94 § 1 albo art. 97a, który w ciągu dwóch lat od ostatniego prawomocnego ukarania popełnia to samo wykroczenie wymierza się karę grzywny w wysokości nie niższej niż dwukrotność dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Ustalając rodzaj i wymiar kary Sąd wziął pod uwagę szkodliwość społeczną czynu, rodzaj naruszonych obowiązków, okoliczności zdarzenia, stopień winy obwinionego. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 k.w. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, ale jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Jest oczywistym bowiem, że każdy kierujący pojazdem mechanicznym zobowiązany jest do przestrzegania limitów prędkości usankcjonowanych znakami drogowymi bez względu na to, czy im się spieszy. W niniejszej sprawie Sąd zważył istnienie podstaw do wymierzenia obwinionemu kary grzywny w minimalnej kwocie 1.600 zł, z uwagi na fakt, że jego przyznanie się do winy było istotną okolicznością łagodzącą. Stopień winy i społecznej szkodliwości był stosunkowo wysoki, gdyż obwiniony popełnił wykroczenie umyślnie, jednak nie sposób uznać, by obwiniony miał lekceważący stosunek do funkcjonariuszy Policji oraz popełnionego wykroczenia. Mając zaś nas uwadze stabilną sytuację finansową obwinionego, Sąd uznał za zasadne wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 1.600 zł.

Natomiast naliczenie punktów karnych w związku z ukaraniem za wykroczenie przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji nie należy do kognicji Sądu, ale Policji.

Sąd orzekł o kosztach postępowania w oparciu o art. 119 k.p.w. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 118 k.p.w. Skazany na karę grzywny jest zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zobowiązany uiścić opłatę w wysokości 10%, nie mniej jednak niż 30 zł. W myśl przepisu art. 118 § 1 k.p.w. w razie skazania, obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi należnościami, o których mowa w § 3, jeżeli należności takie powstały w postępowaniu. Zgodnie z § 3 art. 118 k.p.w. wydatki wykładane przez Skarb Państwa mają charakter zryczałtowany. W przedmiotowej sprawie obwiniony z uwagi na skazanie winien uiścić kwotę 100,- zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania sądowego zwyczajnego i 20,- zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania wyjaśniającego (zgodnie z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2017, poz. 2467). Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia obwinionego od kosztów, czyli do skorzystania z wyjątku od reguły określonej w art. 118 § 1 k.p.w., albowiem w ocenie Sądu ich uiszczenie nie jest zbyt uciążliwe dla obwinionego ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów (por. art. 624 § 1 k.p.k.). Obwiniony ma stałe źródło dochodu w wysokości 3.000,- zł netto miesięcznie.

SSR Agata Makowska-Boniecka