Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 445/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. S. (1)

W dniu 9 listopada 2020 r. w C. przy ul. (...) w budynku Kancelarii (...) zmuszał funkcjonariusza publicznego, tj. Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w C. P. L. (1) w celu zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci sprzedaży nieruchomości położonej w U., wobec której toczy się postępowanie egzekucyjne za kwotę niższą niż 300 000 zł, stosując wobec niego groźbę pozbawienia życia, co wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona, czym działano na szkodę P. L. (1)

tj. o przestępstwo z art. 224 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 9 listopada 2020 r. pomiędzy godzinami 12:07 a 12:19 do pomieszczenia kancelarii Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w C. P. L. (1) przy ul. (...) przyszedł znany mu dłużnik P. S. (1), wobec którego Komornik prowadził postępowanie egzekucyjne z nieruchomości, która stanowi niezabudowaną działkę w miejscowości U.. Temu dłużnikowi nie podobało się to, że jego nieruchomości zostaną poddane egzekucji i obawiał się, że wartość tych nieruchomości będzie niedoszacowana, bez żadnych ku temu obiektywnych przesłanek. Komornik zadeklarował P. S., że nieruchomość dopiero zostanie wyceniona przez niezależnego biegłego, który dokona tej wyceny zgodnie ze sztuką. P. S. (1) zarzucał Komornikowi, że K. to klika i biorą łapówki, co było zupełną nieprawdą. Komornik prowadził Kancelarię (...) przyszedł do siedziby Kancelarii P. L. na początku rozmowa z nim miała spokojny przebieg. P. S. zaczął rozmowę od tego, że P. L. chce licytować jego nieruchomość, podczas gdy on ma świadczenie z ZUS, z którego można prowadzić egzekucję. Komornik wyjaśnił, że świadczenie z ZUS jest zajęte przez inny organ egzekucyjny, a wierzyciel złożył wniosek o wszczęcie egzekucji z nieruchomości i w związku z czym nie może prowadzić egzekucji ze świadczenia ZUS. Następnie dłużnik kwestionował wysokość zobowiązania objętego tytułem wykonawczym, po czym wyjaśniono mu, że jest to kwota zasądzona przez Sąd, a Komornik nie może tego kwestionować. Po tym panowie przeszli do wątku zajętej nieruchomości w U., przy czym temat ten oskarżonego wyraźnie pobudził i zaczął się denerwować, po czym skierował do P. L. słowa: „ Ja Pana nie straszę, ale ja jestem chory człowiek, rozwiedziony, zostałem sam. Kiedyś mi podpadł człowiek, którego Pan Bóg zabrał, bo go zabili, kawał skurwysyna, Pan Minister W. M., zdechł jak pies z nożem w Szwajcarii. A ja teraz jestem tak zdesperowany, ciężko chory, po psychiatryku, że jak się wkurwię, to pójdę siedzieć, ale ja się z wami rozliczę inaczej. Sprzedajcie mi tą schedę, pogadamy inaczej. Powiedziałem trzysta tysięcy, złotówki nie więcej. Niech Pan to tknie, to będzie to tak śmierdziało, że Pana po prostu...” - oskarżony słów nie dokończył. Komornik odebrał te słowa jako bezpośrednią groźbę pozbawienia go życia poprzez atak nożem i że oskarżony swoimi słowami chciał wymusić na nim odstąpienie od wykonania egzekucji lub zagrożenie, że jak nieruchomość nie zostanie sprzedana za minimum 300.000 zł (słownie trzysta tysięcy złotych) to się z nim w jakiś sposób policzy. Te słowa wzbudziły u Komornika obawę, że zostaną spełnione i zaczął się bać o swoje zdrowie i życie. Po poinformowaniu, że pomieszczenie jest monitorowane i zostanie złożone zawiadomienie do Prokuratury, P. S. (1) odpowiedział: „Ja chory człowiek mam się czegoś bać? Czego? Stoję nad grobem. Na chleb nie mam, na leki nie mam, a Pan mnie tu straszy Prokuratorem”. Dodał ponadto: „Ja Panu wróżę. Ja jestem wróżbita. Ja Panu wróżę co Pana będzie czekało. Wróżę Wam”. P. L. zwrócił P. S. uwagę, że jego słowa odbiera jako groźbę. Wówczas ten odpowiedział wymachując rękoma: „ Ja Panu wróżę rychłą złą przyszłość. Tak jak powiedział mi W.: w złym miejscu, w złym czasie i ze złymi ludźmi zadarte. Tak ja Panu mówię w złym miejscu, w złym czasie i ze złym człowiekiem zadarte. Bo ja jestem tak zdesperowanym człowiekiem. To jest moja scheda. Nie radzę mi tego sprzedać za grosze”. Wcześniej również kierował do Komornika słowa: „Zadarł Pan ze złym człowiekiem i to będzie dla Pana złe”. P. S. oświadczył: „ Ja się nie boję, ja się nie boję, bo to jest złodziejstwo w biały dzień”. Mówił to podniesionym głosem i na nagraniu z monitoringu w Kancelarii uwieczniono jego słowa. Na monitoringu widnieje godzina 13:07 - 13:19, lecz czas nie został przestawiony i zdarzenie miało miejsce w godzinach 12:07-12:19. Po tych słowach P. S. (1) wyszedł z Kancelarii. Komornik był zdenerwowany sytuacją tym bardziej, że w następnym tygodniu w miejscowości U. miały się odbyć oględziny nieruchomości stanowiącej własność dłużnika, a z uwagi na słowa oskarżonego komornik obawiał się, że podczas tych czynności coś może mu się stać lub osobie przybranej, zwłaszcza że dłużnik deklarował, że tam będzie. Świadkami tego zdarzenia były dwie pracownice kancelarii, tj. A. J. (1) i L. D..

- zeznania świadka P. L. (k. 4-5

- zeznania świadka A. J. (k. 8-9,

- pendrive z nagraniem z monitoringu (k. 3, 90),

- protokół oględzin (k. 11-12).

Dane osobopoznawcze:

P. S. (1) ma 58 lat, jest rozwodnikiem ojcem trojga dzieci w wieku 18, 17, ii lat, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, wykształcenie zawodowe, zawód - rolnik, pracuje dorywczo, osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 500-600 zł, osiąga również świadczenie rentowe w wysokości 1.630 zł, jest właścicielem działki rolnej w U. o pow. 74 ary i współwłaścicielem domu mieszkalnego w P. oraz właścicielem samochodu osobowego marki S. (...) o szacunkowej wartości 4.000 zł. Jest niekarany. Leczył się psychiatrycznie z powodu depresji.

Biegli psychiatrzy i psycholog nie rozpoznali u oskarżonego przewlekłej choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. T. criminis zdolność oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu nie była ograniczona, natomiast jego zdolność do pokierowania postępowaniem była ograniczona (jednak nie w stopniu znacznym, nie zaszły przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k.). Aktualnie stan psychiczny P. S. (1) jest dość stabilny, choć prezentuje niewielkie wahania nastroju.

- wyjaśnienia oskarżonego (k. 19, 88-88v),

- karta karna (k. 72),

- informacja o dochodach (k. 44),

- dokumentacja medyczna (k. 48),

- opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna (k. 49-53),

- pismo ze starostwa powiatowego (k. 79).

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Zeznania świadków: P. L. i A. J. (1)

Sąd w całości podzielił zeznania wymienionych obok świadków co do okoliczności popełnionego przez P. S. (1) czynu, uznając je za spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne w toku całego postępowania. W szczególności każda podniesiona w toku zeznań P. L. (1) okoliczność znajduje potwierdzenie w również wiarygodnym nagraniu z monitoringu kancelarii komorniczej oraz w depozycjach innej osoby. W szczególności bezpośrednim, naocznym świadkiem całego zajścia była pracownica kancelarii (...).

Żadna z w/w osób nie miała jakiegokolwiek interesu w bezpodstawnym pomawianiu P. S. o coś, czego on się nie dopuścił.

1.

Nagranie z monitoringu

Sąd dał w pełni wiarę dowodowi w postaci nagrania z monitoringu. jego autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron

1.

- Karta karna

- informacja o dochodach

- pismo ze Starostwa

- dokumentacja medyczna

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów urzędowych. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

1

Opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna

Sąd uznał za miarodajną opinię sądowo – psychiatryczno – psychologiczną, albowiem sporządzona została przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa zgodnie z ich niekwestionowaną fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Biegli sporządzili opinię po przeprowadzeniu badania oskarżonego, a wnioski zawarte w opinii są logiczną konsekwencją przeprowadzonych badań i analizy akt sprawy. Opinia biegłych była jasna, pełna i rzetelna, odpowiadała na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii, ponadto żadna ze stron procesu nie wnosiła zastrzeżeń do tej opinii i nie budziła ona wątpliwości Sądu.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Wyjaśnienia oskarżonego (k. 19-20, 27, 88v-89)

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Przyznał, że był u komornika celem wyjaśnienia, dlaczego nie ściąga mu pieniędzy z depozytu z ZUS. Wyjaśnił, że powiedział mu, że jest wróżbitą i wróży mu ogniem piekielnym, a cały ten dialog miał mu uzmysłowić, że życie go ukarze, że tak się nie postępuje z ludźmi, a oskarżony nie miał zamiaru mu grozić ani wyrządzić żadnej krzywdy. Oświadczył, że kwestionuje legalność działań komornika, a w trakcie wizyty u niego korzystał z wolności słowa. Na rozprawie oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia. Zdenerwował się tym, że komornik chce sprzedać jego nieruchomość, która jest jedyną rzeczą po jego matce i podniosło mu to ciśnienie. Wyjaśnił, że użył sformułowania z pisma świętego, że komornik sczeźnie w ogniu piekielnym za swoją chciwość, nie widząc w tym nic niewłaściwego, w swoim przekonaniu korzystał z wolności słowa. Zapytany wprost o użycie konkretnych sformułowań i słów utrwalonych na nagraniu z monitoringu np. o ministrze W. czy, że „jak się wkurwię to się inaczej rozliczymy” zasłaniał się niepamięcią.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, są one bowiem nielogiczne, wykrętne, stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony, a ponadto pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami świadków, który Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia, w szczególności z zeznaniami pokrzywdzonego oraz A. J., i stanowią jedynie nieudolną próbę podważenia wiarygodności tych świadków. Analiza nagrania z monitoringu ewidentnie przesądza o tym, jakie słowa padły z ust oskarżonego i jaki był kontekst jego wypowiedzi. Nie było tam wówczas mowy o jakimś ogniu piekielnym, ale oskarżony ewidentnie dawał Komornikowi do zrozumienia, że jak nie odstąpi od egzekucji jego nieruchomości za cenę niższą niż 300 000 zł to spotka go za to krzywda ze strony oskarżonego.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

I

P. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 224 § 2 k.k. karze pozbawienia wolności do lat 3 podlega, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.

Zachowanie oskarżonego i kierowane przez niego do Komornika słowa jednoznacznie wskazują, iż po pierwsze celem jego działania było zmuszenie Komornika do zaniechania przedsięwzięcia czynności służbowych w ramach prowadzonego postępowania (zaniechania czynności związanych z egzekucją z nieruchomości), po drugie – jego wypowiedzi – mimo kilkukrotnego zwracania uwagi, stanowiły świadome i celowe groźby (związane z pozbawieniem życia Komornika), przy użyciu niezbyt wyrafinowanych porównań i sugestii. Tego rodzaju groźba, uwzględniając stopień wzburzenia sprawcy i jej ponawianie mimo zwrócenia mu uwagi i czasu na ochłonięcie, jawi się jako realna i wypełniająca dyspozycję z art. 115 § 2 k.k. Kierowanie w niewysublimowany sposób sugestii, że Komornik skończy jak osoby pozbawione życia w związku z pełnioną funkcją, jednoznaczne wiązanie realizacji gróźb z nieodstąpieniem przez Komornika od czynności służbowych, z całą pewnością wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 k.k.

Bez wątpienia Komornik Sądowy należy do kategorii osób, którym ustawodawca przyznaje szczególną ochronę, zliczając je w art. 115 § 13 pkt 3 k.k. do grona funkcjonariuszy publicznych. Wysoki stopień społecznej szkodliwości zachowań tego rodzaju jak to, którego dopuścił się oskarżony, ukierunkowanych przeciwko działalności instytucji państwowych i wymierzonych w poczucie porządku publicznego powoduje, że sprawca nie może czuć się bezkarny.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.

I, II, III, IV, V

I, II, III, IV, V

Wymierzając P. S. (1) karę pozbawienia wolności, Sąd miał na względzie przede wszystkim dyrektywę dostosowania tej sankcji do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że wprawdzie popełniony przez oskarżonego czyn uderzył w dobro wysokiej wartości, otoczone wzmożoną ochroną, jakim jest działanie instytucji państwowej, to jednak osiąganie celów ogólnoprewencyjnych poprzez wykorzystanie społecznego oddziaływania kary nie powinno odbywać się kosztem sprawiedliwości i służyć wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa. Słusznie bowiem kwestionuje się w judykaturze Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Tymczasem cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość. Konsekwencją powyższego było wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uwzględniając przede wszystkim stopień zawinienia sprawcy. Logika nakazuje przyjąć, iż P. S. (1) nie należy do kategorii sprawców zdemoralizowanych, wobec których orzeczenie kary służącej izolacji od społeczeństwa jest jedyną zasadną formą reakcji prawnokarnej, lecz przeciwnie - dla realizacji celów kary najbardziej adekwatna będzie sankcja w warunkach wolności kontrolowanej.

Przy wymierzaniu kary sąd nie dopatrzył się istotnych okoliczności obciążających. Zauważyć jednak trzeba, że oskarżony nigdy nie wyraził skruchy, a jego rzekome przeprosiny były ewidentnie nieszczere („ja bardzo przepraszam pana, że pana w pana przekonaniu groziłem, ja tu teraz przepraszam przy wysokim Sądzie. Ja nie wiedziałem, że nie ma wolności słowa, przepraszam pana komornika, że pan to tak zrozumiał, odczytał”).

Natomiast do przesłanek łagodzących zaliczył Sąd w pierwszej kolejności dotychczasową niekaralność sądową oskarżonego. Ponadto Sąd miał na uwadze wniosek opinii biegłych psychiatrów i psychologa, że tempore criminis zdolność oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu nie była ograniczona, natomiast jego zdolność do pokierowania postępowaniem była ograniczona (jednak nie w stopniu znacznym). Oskarżony prezentuje obecnie cechy zaburzeń adaptacyjnych, związane z trudną sytuacją osobistą i finansową. Funkcjonowanie w przewlekłym stresie psychologicznym wpłynęło zapewne na jego zdolności do adekwatnego reagowania do działającego bodźca i zdekompensowało go w trudnej dla niego sytuacji.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy oraz istnienie uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zasady preferencji kar nieizolacyjnych, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby.

Podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary określoną w art. 69 § 1 kk jest przekonanie Sądu, iż kara w tej postaci jest wystarczająca do osiągnięcia jej celów wobec sprawcy, a przede wszystkim dla zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Taki cel w zakresie prewencji indywidualnej spełni wobec P. S. (1) kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przede wszystkim z uwagi na jego dotychczasową niekaralność. Tym bardziej, że został orzeczony obowiązek zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego o wymiarze odpowiednim, który pozwoli mu odczuć dolegliwość wiążącą się z efektywnym wykonywaniem orzeczonej kary. Co więcej, okres, na jaki sprawca będzie poddany próbie odnośnie przestrzegania porządku prawnego został wyznaczony na 2 lata, a to pozwoli na ewentualną weryfikację trafności przyjętej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologiczne, w szczególności po oddaniu go pod dozór kuratora sądowego. Obecność i kontrola kuratora powinna dodatkowo zmobilizować i zmotywować oskarżonego do poprawnego zachowania, z drugiej strony kurator winien być dla oskarżonego pomocą i wsparciem w wywiązywaniu się z obowiązków próby.

Mając na uwadze, że Sąd skazał oskarżonego za umyślne przestępstwo z użyciem groźby bezprawnej, zasadnym było wymierzenie oskarżonemu środka probacyjnego w postaci powstrzymania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym P. L. (1) w jakikolwiek sposób, z wyłączeniem koniecznych kontaktów związanych z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym, którego oskarżony jest stroną oraz zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość mniejszą niż 20 metrów w okresie próby (na podstawie art. 72 § 1 pkt 7a k.k.). Sąd uznał to za celowe z uwagi na fakt, że mimo upływu czasu od czynu oskarżonego z zeznań pokrzywdzonego wynikało, że nadal obawia się on spełnienia gróźb. Tym bardziej, że oskarżony ma wyraźny problem z kontrolowaniem swojego afektu na skutek funkcjonowania w przewlekłym stresie psychologicznym. Sąd uznał, że bezpieczeństwo i spokój pokrzywdzonego zapewni brak bezpośredniego kontaktu z oskarżonym, który będzie mógł się komunikować z nim za pośrednictwem pism procesowych w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym.

Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego P. L. (1) zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł (trzy tysiące złotych). W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego odbiło się bezspornie na zdrowiu psychicznym pokrzywdzonego, szczególnie na jego komforcie życia prywatnego oraz wykonywania przez niego czynności służbowych. Pokrzywdzony obawiał się spełnienia gróźb przez oskarżonego, szczególnie, że ma żonę i małe dziecko, nie chciał się oglądać za siebie. Wiedział bowiem, że P. S. jest zdeterminowany i miał problemy psychiatryczne. Komornik zmuszony był potem korzystać z asysty Policji przy czynnościach dotyczących nieruchomości oskarżonego. Po przeprowadzonych oględzinach i oszacowaniu nieruchomości oskarżony wzburzył się i odmówił podpisania protokołu odbioru. Rozmiar wyrządzonej krzywdy pomogły ustalić zeznania samego pokrzywdzonego. Kwota zadośćuczynienia zasądzona w wyroku nie jest wygórowana i mieści się z całą pewnością w rozsądnych granicach, odpowiadających rozmiarowi doznanych cierpień psychicznych przez pokrzywdzonego.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie jest zbyt dobra i że nie będzie on w stanie uiścić kosztów sądowych bez uszczerbku dla swojego koniecznego utrzymania, Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty sądowej na podstawie art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.). Ponadto Sąd nie obciążył oskarżonego kosztami postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podstawą prawną do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu był przepis art. 624 § 1 k.p.k.

8. PODPIS