Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 350/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. L. (1)

Czyn przypisany:

w dniu 19 listopada 2023 roku około godziny 10:00 w miejscowości K. (...) jedną ręką złapał pokrzywdzoną M. T. (1) za twarz, a drugą ręką złapał ją za szyję i ściskał, powodując u wymienionej obrzęk i zaczerwienienie szyi z towarzyszącą palpacyjnie bolesnością przy ruchach głową, powodując naruszenie czynności ciała M. T. (1) na okres poniżej 7 dni, tj. czyn z art. 157 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

K. L. (1) oraz M. T. (1) rozwiedli się na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 9 grudnia 2021 r. Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi stron – W. i L. L. (1) – ojcu K. L. (1), poddając wykonywanie przez niego władzy rodzicielskiej nadzorowi kuratora. Matce dzieci ograniczono wykonywanie władzy rodzicielskiej do współdecydowania o najważniejszych sprawach dotyczących córek oraz uregulowano kontakty matki z córkami w określone dni i godziny w miejscu zamieszkania małoletnich bez udziału ojca. Realizacja tych kontaktów od samego początku przebiegała w atmosferze konfliktu. Oskarżony K. L. (1) stosował alienację rodzicielską: nastawiał dzieci przeciwko matce, wyzywał ją i obrażał w ich obecności, manipulował dziećmi, w dni ustalonych kontaktów matki z dziećmi wywoził je z ich miejsca zamieszkania, uniemożliwiając spotkania.

W dniu 19 listopada 2023 r. przypadał dzień kontaktu M. T. (1) z córkami w ich miejscu zamieszkania, tj. K. (...) (...). Około godziny 10:00 matka stawiła się w domu córek, gdzie obecny był były mąż K. L. (1). Miedzy rodzicami dzieci doszło do kłótni, K. L. oświadczył, że dzieci nigdzie z matką nie pojadą, po co tu przyjechała, oni jadą do kościoła, a dzieci nie pojadą tam z nią. Kiedy matka zaprotestowała i oświadczyła, że to jej dzień widzenia ustalony przez Sąd, K. L. powiedział „skończyło się twoje widzenie, możesz wypierdalać”. W trakcie awantury starsza z córek W. L. (1) zadzwoniła zapłakana do babci (matki K. L. – H. L. (1)), a ta chciała, aby dziewczynka dała M. T. do telefonu. M. T. wzięła od córki telefon i w odpowiedzi na słowa byłej teściowej zapytała ją „dlaczego ty mnie straszysz, wychowuję swoje dzieci tak, jak uważam, wy już mieliście swoje 5 minut na wychowanie swoich dzieci i wychowaliście patologię” – mając na myśli, że teściowa daje przyzwolenie swojemu synowi na alienowanie dzieci od matki i złe traktowanie ich matki. M. T. na tym zakończyła rozmowę i oddała telefon. Wówczas dopadł do niej K. L. (1), jedną ręką złapał ją za twarz, drugą za szyję i zaczął dusić i szarpać, podnosząc ją z krzesła, na którym siedziała. M. T. udało się odepchnąć K. L., następnie młodsza córka L. wzięła ją za rękę do pokoju. Kiedy doszła do siebie wyszła na zewnątrz przed dom i wezwała interwencję Policji.

Na miejsce na interwencję przybyli funkcjonariusze Policji – M. G. (1) i R. K. (1), którzy dokonali rozpytania obecnych osób. Na zewnątrz budynku mieszkalnego zastali M. T. (1), która była roztrzęsiona i powiedziała, że doszło między nią a byłym mężem do rękoczynów. Nie stwierdzili żadnych widocznych obrażeń u zgłaszającej. Po przeprowadzeniu rozmowy z funkcjonariuszami M. T. udała się do szpitala. W domu funkcjonariusze rozpytali K. L., który oświadczył, że M. T. wyzywała jego i dzieci, nie chciał, żeby dzieci słuchały awantury, więc wyprosił ich matkę, przyznając jednocześnie, że użył wtedy w tym celu siły fizycznej.

1.  częściowo wyjaśnienia K. L. (k. 42v-43v),

2.  wyjaśnienia M. T. (k. 43v-44v),

3.  zeznania A. W. (k. 44v-46v),

4.  zeznania M. W. (k. 45v-46v),

5.  zeznania A. K. (1) (k. 71v-71),

6.  zeznania H. L. (k. 71-72),

7.  zeznania M. G. (k. 67-68 akt Ds. (...)),

8.  zeznania R. K. (k. 70-71 akt Ds. (...)),

9.  zeznania L. L. (1) (k. 30-30v akt Ds. (...), CD k. 22),

10.  zeznania W. L. (1) (k. 29-30 akt Ds. (...) CD k. 22),

11.  raport z działań KPP C. (k. 14-16 akt (...)),

12.  wyrok SO w Toruniu z 9.12.2021 r., k. 92-93 akt Ds. (...),

13.  postanowienie dot. kontaktów (k. 104-104v akt Ds. (...))

W wyniku zdarzenia w dniu 19 listopada 2023 r. u M. T. (1) stwierdzono obrzęk i zaczerwienienie szyi, z towarzyszącą palpacyjnie bolesnością przy ruchach głową, powodujące naruszenie czynności ciała M. T. (1) na okres poniżej 7 dni.

1.  dokumentacja medyczna (k. 6, 73-76)

2.  zdjęcia (k. 11)

3.  opinia sądowo-lekarska (k. 31 i 81)

Biegła psycholog stwierdziła, że małoletnie W. L. (1) i L. L. (1) cechują się sprawnością intelektualną mieszczącą się orientacyjnie w granicach normy. Ich rozwój emocjonalny nie jest jeszcze w pełni skrystalizowany. Nie stwierdza się u małoletnich znaczących deprywacji podstawowych potrzeb emocjonalnych, które w konsekwencji mogłyby zaburzać prawidłowy rozwój psychiczny, emocjonalny i społeczny. Pod względem intelektualnym W. L. (1) i L. L. (1) są zdolne do prawidłowego spostrzegania, zapamiętania i odtworzenia sekwencji zdarzeń, w których uczestniczyły. Nie stwierdza się w badaniu małoletnich szczególnej skłonności do ulegania sugestii, fantazjowania czy konfabulacji, jednak na sposób relacjonowania przez nie zdarzeń mogła wpłynąć silna więź emocjonalna z ojcem.

Opinie sądowo – psychologiczne (k. 40-51 akt Ds. (...))

K. L. (1) i M. W. (2) od dawna pozostają w konflikcie dotyczącym izolowania dzieci od matki, nastawiania dzieci przeciwko niej, manipulowania nimi. Ponieważ K. L. zablokował możliwość kontaktu przez M. T. z jego numerem telefonu, oskarżona pisała wiadomości do niego na numer ich córki. K. L. wielokrotnie znieważał byłą żonę w obecności dzieci, a także podczas rozmów telefonicznych – wyzywał ją od bydlaków, kurew.

- Wywiady środowiskowe (k. 27-28, 34-36);

- screeny wiadomości (k. 54-61),

- wyjaśnienia M. T. (k. 43v-44v),

- zeznania A. W. (k. 44v-46v),

- zeznania A. K. (1) (k. 71v-71),

K. L. nie był karany sądownie, posiada majątek w postaci domu, działki, samochodu, uzyskuje dochód w wysokości ok. 3500-4000 zł miesięcznie.

M. T. nie była karana sądownie, nie posiada majątku, uzyskuje dochód w wysokości ok. 4.400 zł miesięcznie, leczyła się psychiatrycznie w 2014 r. z powodu zaburzeń depresyjnych.

- Wyjaśnienia oskarżonych (k. 42v),

- Wywiady środowiskowe (k. 27-28, 34-36),

- Karty karne (k. 68, 69)

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

2.

M. T. (1)

Czyn zarzucany:

w dniu 19 listopada 2023 roku około godziny 10:00 w miejscowości K. (...) gdzie zamieszkuje oskarżyciel wraz z małoletnimi dziećmi stron, znieważyła K. L. (1) słowami uznawanymi powszechnie za obelżywe, tj. czyn z art. 216 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Nie zostało udowodnione, aby oskarżona M. T. (1) wypowiedziała w dniu 19 listopada 2023 r. jakiekolwiek inne znieważające treści, poza nazwaniem oskarżonego „patolologią”.

Wyjaśnienia oskarżonego K. L.

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia K. L.

Oskarżony nie przyznawał się do winy, ale co do zasady potwierdził okoliczności zdarzenia, jak również swój udział w rękoczynach wobec byłej żony. W swoich wyjaśnieniach dążył jednak za wszelką cenę do umniejszenia i usprawiedliwienia swojego zachowania, obarczając b. żonę spowodowaniem awantury i doprowadzeniem go do przemocy wobec niej. Przyznał się do „załapania pani M. za głowę” w trakcie, gdy rozmawiała ona przez telefon z jego matką i nazwała go patologią, i powiedzenia „kurwa co ty robisz”. Twierdził jednak, że cała sprawa jest wynikiem zemsty na nim byłej żony, bo nic jej nie zrobił, a tylko dotknął za głowę.

Przy ustaleniu stanu faktycznego Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego tylko odnośnie okoliczności bezspornych i dotyczących jego danych osobopoznawczych oraz w zakresie, w jakim są zgodne ze zgromadzonymi w sprawie wyjaśnieniami M. T. i zeznaniami świadków ze słyszenia (A. W., M. W., A. K.). Wbrew twierdzeniu oskarżonego już nawet złapanie za głowę b. żony stanowiłoby niedopuszczalne naruszenie jej nietykalności cielesnej, natomiast widoczne i potwierdzone u niej medycznie obrażenia na szyi ewidentnie wskazują, jak dalece oskarżony w swych depozycjach mija się z prawdą.

W pozostałym zakresie linia obrony oskarżonego w przedmiotowej sprawie zmierzała do wybielenia jego, a zdyskredytowania twierdzeń żony, dlatego Sąd zmuszony był ocenić – kierując się zgromadzonym materiałem dowodowym, zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego - której z wersji powinien dać wiarę. Sąd doszedł do przekonania, że twierdzenia prezentowane przez oskarżonego w toku przewodu sądowego nie polegają na prawdzie, bo są sprzeczne z wyjaśnieniami nie tylko M. T., ale i obiektywnym materiałem dowodowym w postaci zeznań osób postronnych, np. A. W. (2) czy A. K. (1), które wielokrotnie słyszały, jak nagannie oskarżony odnosi się do matki swoich dzieci, jaką agresją słowną się posługiwał.

Ponadto sam fakt stosowania przemocy wobec b. żony potwierdził oskarżony wobec interweniujących policjantów, a nawet nastawiona przeciwko matce córka W. L. (k. 29v akt Ds.): „był taki moment, że nasza mama wyzywała naszą babcię i tata potem mamę złapał lekko za głowę, a mama tatę odepchnęła i podrapała tatę. Mam wezwała policję i nakłamała, że tata ją podrapał po szyi. Tata tylko za głowę złapał, a mama nakłamała, że tata ją podrapał po szyi”.

Wreszcie obrażenia odniesione i potwierdzone u M. T. wskazują, że nie została ona „lekko dotknięta” w głowę, ale doszło do ich powstania na skutek działania oskarżonego na jej szyję.

1.

Wyjaśnienia M. T.

Natomiast podstawą ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie oskarżonego okoliczności Sąd uczynił przede wszystkim wyjaśnienia M. T., były bowiem logiczne, spójne i konsekwentne w porównaniu z pozostałym materiałem dowodowym, w pełni spójne z zeznaniami osób postronnych, jak też korespondowały z ustaleniami kuratora M. W.. Każda depozycja M. T. znajduje potwierdzenie w innym dowodzie:

- co do przemocy i duszenia jej w dniu 19.11.2023 r. – zdjęcia, dokumentacja medyczna, opinia sądowo-lekarska, zeznania świadka ze słyszenia A. W., pośrednio zeznania funkcjonariuszy KPP,

- co do wcześniejszych zachowań K. L. i przebiegu konfliktu o kontakty z córkami – zeznania świadków A. W., A. K..

1.1

Zeznania świadków A. W. i A. K.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania A. W. i A. K.. Są one spójne, brak jest podstaw aby uznać, iż zeznawały one fałszywie na korzyść lub niekorzyść którejkolwiek ze stron. Ich zeznania odnośnie wcześniejszego nagannego zachowania oskarżonego, jego postawy wobec kontaktów b. żony z córkami oraz nastawienia dzieci do matki zasługiwały na uwzględnienie.

Świadkowie nie byli bezpośrednimi, naocznymi świadkami zajścia z udziałem oskarżonych, ale znali jego przebieg z konsekwentnej relacji samej pokrzywdzonej, zbieżnej z tą przedstawioną w toku postępowania sądowego. Zeznały przede wszystkim na okoliczność tego, że oskarżony wcześniej wielokrotnie znieważał i poniżał b. żonę, a dzieci były nastawiane przeciwko matce (mówiły jego słowami).

1.1

Zeznania świadka M. W.

Świadek wiarygodny – na okoliczność tego, co usłyszał na temat zajścia od oskarżonego i dzieci, którzy konsekwentnie realizowali linię obrony K. L.. Również świadek zdała relację na temat tego, że M. T. konsekwentnie żaliła się na zachowanie wobec niej b. męża i sukcesywne utrudnianie czy uniemożliwianie kontaktów.

1.1, 1.2.

Zeznania świadka H. L. (1)

Świadek jako matka oskarżonego K. L. miała ewidetnie interes w tym, aby zaprezentować go w jak najlepszym świetlew, lecz jej zeznania należy ocenić jako w zasadzie wiarygodne. Świadek słyszała, jak M. T. nazwała syna „patologią” i była to okoliczność bezsporna i potwierdzona przez obie strony konfliktu. Jednocześnie zapytana o to, czy wie coś od syna o zdarzeniu odpowiadała wykrętnie, że z nim nie rozmawiała, ale wie, że „on jej nie pobił i nigdy nie słyszała, żeby ją pobił”.

Z drugiej strony jednoznacznie potwierdziła wersję o tym, że syn utrudnia bądź uniemożliwia matce kontakty z córkami, bo przytoczyła sytuację, gdy M. T. przyjechała odebrać od niej dzieci, a dzieci wcześniej zostały zabrane przez K. L. na wizytę do lekarze, która to wizyta była wcześniej przez niego ustalona, mimo że był to moment kontaktu dzieci z ich matką.

1.1

Zeznania M. G. i R. K.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy Policji, którzy oczywiście nie byli świadkami zdarzenia, ale zostali wezwani później na interwencję. Są one spójne, brak jest podstaw aby uznać, iż pomawiali oni oskarżonego albo pokrzywdzoną. W szczególności świadek M. G. zeznał, że oskarżony K. L. powiedział mu, że użył siły fizycznej w stosunku do M. T. żeby ją wyprosić, a R. K. zeznał, że czekająca na nich przed domem pokrzywdzona była roztrzęsiona.

To, że funkcjonariusze nie zauważyli na szyi M. T. widocznych obrażeń nie oznacza jeszcze, że tych śladów nie było, albowiem co do ich istnienia nie można mieć żadnych wątpliwości w świetle powstałej tego samego dnia dokumentacji medycznej i fotograficznej.

1.1

Zeznania małoletnich L. L. i W. L.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania w/w świadków, mając jednak na uwadze wnioski opinii biegłej psycholog, że na sposób relacjonowania przez nie zdarzeń mogła wpłynąć silna więź emocjonalna z ojcem. Charakterystyczne było to, że W. L. relacjonując zdarzenie mówiła językiem ojca, twierdząc, że „był taki moment, że nasza mama wyzywała naszą babcię i tata potem mamę złapał lekko za głowę, a mama tatę odepchnęła i podrapała tatę. Mama wezwała policję i nakłamała, że tata ją podrapał po szyi. Tata tylko za głowę złapał, a mama nakłamała, że tata ją podrapał po szyi”. Już sama ta wypowiedź zawierała mnóstwo kategorii ocennych, że tata tylko lekko mamę dotknął, a mama potem kłamała. Jak wynika jednak z obiektywnych dowodów (dokumentacji medycznej i zdjęć), zdarzenie miało jednak przebieg zgoła odmienny, zgodny w tym wypadku z twierdzeniami pokrzywdzonej.

L. L. na temat przebiegu zdarzenia w zasadzie się nie wypowiedziała.

1.1

Opinie sądowo – lekarskie,

Opinie psychologiczne

Sąd uznał za miarodajne opinie sądowo – lekarskie specjalisty medycyny sądowej, albowiem sporządzone zostały po przeanalizowaniu dostępnego materiału dowodowego i wnioski zawarte w opiniach są tego logiczną konsekwencją. Opinie biegłego były jasne, pełne i rzetelne, odpowiadały na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii, a żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Z tych samym względów Sąd uznał za miarodajne opinie sądowo – psychologiczne.

1.1

dokumentacja medyczna, notatka służbowa, karty karne, wywiady środowiskowe itd.

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów urzędowych. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. L.

Wyjaśnienia K. L. sąd uznał za niewiarygodne w części zmierzającej do wykazania, że został on znieważony przez M. T. w dniu 19.11.2023 r. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe („skurwielu, gnoju, rogaczu, patologio” – cyt. z wzajemnego a/o k. 11). Są one sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym.

-sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach mówił tylko o tym, że M. T. zaczęła przez telefon wyzywać jego mamę „ty jebana patologio”, „wychowałaś patologię”, mówił ogólnie że „wyzywała jego i dzieci”;

- świadek H. L. potwierdziła tylko słowa o patologii;

- M. T. potwierdziła w swych wyjaśnieniach tylko słowa o patologii nakreślając jednak kontekst, w jakim one padły.

Wobec powyższych wiarygodnych dowodów nie sposób uznać, by oskarżona M. W. T. rzeczywiście dopuściła się znieważenia K. L..

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

I.

K. L. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

K. L. (1) swoim zachowaniem polegającym na tym, że jedną ręką złapał pokrzywdzoną M. T. (1) za twarz, a drugą ręką złapał ją za szyję i ściskał, powodując u wymienionej obrzęk i zaczerwienienie szyi z towarzyszącą palpacyjnie bolesnością przy ruchach głową, naruszył w myśl miarodajnej opinii sądowo-lekarskiej czynności ciała M. T. (1) na okres poniżej 7 dni i niewątpliwie wypełnił znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 k.k., zgodnie z którym powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Odnośnie winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu należy zauważyć, iż oskarżony to osoba dorosła, nie cierpiąca na niedostatki intelektualne, które miałyby wpływ na zawinienie, tym samym w ocenie Sądu nie zachodziły okoliczności mogące wyłączyć lub umniejszyć jego winę.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

V.

M. T. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W odniesieniu do zachowania oskarżonej M. T. (1), polegającego na nazwaniu K. L. „patologią”, Sąd uniewinnił ją od zarzucanego jej czynu z art. 216 § 1 k.k. z powodu zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k – czyn nie zawierał znamion czynu zabronionego (por. art. 414 § 1 k.p.k. zdanie ostatnie).

Zgodnie z art. 216 § 1 k.k. kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie, lub w zamiarze, aby zniewaga do tej osoby dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Zniewaga to ubliżenie komuś słowem lub czynem. Najczęściej zewnętrzną jej postacią będzie słowo np. wulgarne, gest, pismo, rysunek, a nawet, jak się wydaje, zachowanie np. odwrócenie się plecami. Zachowanie takie uznane zostanie za zniewagę, jeżeli w danym środowisku i w świetle ogólnie przyjętych ocen jest ono tak odbierane, jest to niezależne od uczuć samego pokrzywdzonego. Istotą tego czynu jest takie zachowanie sprawcy, które na podstawie przyjętych standardów społecznego i kulturowego postępowania stanowi wyraz pogardy, uwłaczania czci drugiemu człowiekowi.

Sąd Najwyższy w uchwale z 5.06.2012 r., (...) 26/12, LEX nr 1231618, stwierdził, że: „O tym, czy zachowanie miało charakter znieważający, decydują dominujące w społeczeństwie oceny i normy obyczajowe, a nie subiektywne przekonanie osoby rzekomo znieważonej” (tak też SN w uchwale z 29.10.2020 r., II DO 96/20, LEX nr 3077121). Stosowanie kryterium obiektywnego wymaga jednak ustalenia miernika, do którego odnoszono by zachowania oceniane jako znieważające; miernikiem takim może być system wartości funkcjonujący w społeczeństwie. Jak słusznie zauważa S.: „Ocena określonego zachowania jako znieważającego na podstawie tego kryterium nie uwzględnia faktu, że jest ona zależna od poziomu kulturalnego społeczeństwa, warunków środowiskowych, światopoglądowych, grupy w której żyją sprawca lub pokrzywdzony” (S., Zniewaga, s. 161). Należy zauważyć, że w ocenie zachowania jako znieważającego nie można jednak pomijać odczuć samego znieważanego, gdyż chodzi przede wszystkim o naruszenie jego dobra, a zatem powinno to prowadzić do wniosku, że najwłaściwszym jest kryterium mieszane (subiektywno-obiektywne). Oczywiście subiektywne odczucie zniewagi przez pokrzywdzonego nie jest warunkiem przestępności czynu, ponieważ do znamion przestępstwa znieważenia nie należy jego skutek (por. M. M. [w:] M. B.-K., P. K., M. K., M. M., Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2025, art. 216. https://sip.lex.pl/#/commentary/ (...)/mozgawa-marek-red-kodeks-karny-komentarz-aktualizowany?cm= (...) (dostęp: 2025-09-10 12:24)

Zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego PWN – wersja internetowa (patologia - Słownik języka polskiego PWN) patologia to:

„1. «nauka o chorobach»

2. «stan chorobowy organizmu»

3. «oddział w szpitalu ginekologicznym przeznaczony dla kobiet z powikłaniami w przebiegu ciąży»

4. «nieprawidłowe zjawiska występujące w życiu społecznym»”

Nazwanie K. L. przez M. T. „patologią” w okolicznościach tej konkretnej sprawy w ocenie Sądu zawierało uzasadnioną krytykę wypowiadającej te słowa wobec postępowania oskarżonego w tym konkretnym przypadku utrudniania przez niego należnego jej widzenia z dziećmi. Wszak zostało udowodnione, że K. L. wielokrotnie przed przedmiotowym zdarzeniem wyzywał ją, manipulował dziećmi, nastawiał je przeciwko matce, wywoził dzieci na czas kontaktu poza miejsce jego realizacji. Takie działanie, noszące znamiona alienacji rodzicielskiej, jest niewątpliwie zachowaniem patologicznym, tj. nieprawidłowym i niezgodnym z dobrem dzieci, które miały prawo do kontaktów z obojgiem rodziców i to w sposób uregulowany orzeczeniem Sądu. M. T. nazwała K. L. patologią po tym, jak ten odmówił jej realizacji jej widzenia z dziećmi i oświadczył, że dzieci jadą do kościoła z nim, a nie z nią, a ona ma „wypierdalać”, przy czym język wulgarny był regularnie prezentowany wobec M. T. we wcześniejszych rozmowach i sytuacjach, o czym zeznali świadkowie.

W tej sytuacji nie sposób było uznać, aby doszło do znieważenia K. L., a jedynie do wyrażenia dosadnej krytyki jego ówczesnego zachowania, w kontekście całego konfliktu pomiędzy stronami na tle kontaktu obojga rodziców z dziećmi.

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. L.

I

I

Przepis art. 157 § 2 k.k. przewiduje karę grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Sąd wymierzył oskarżonemu K. L. (1) karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na równowartość kwoty 20 (dwudziestu) złotych.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę okoliczności obciążające, jak i okoliczności przemawiające na ich korzyść. Okolicznością łagodzącą była wcześniejsza niekaralność oskarżonego. Okolicznością obciążającą oskarżonego był sposób działania oskarżonego prowadzący do poniżenia pokrzywdzonej oraz zaatakowanie pokrzywdzonej w obecności jej małoletnich dzieci.

Niewątpliwie oskarżony za swoje zachowanie powinien ponieść karę, jest ona przewidzianą przez prawo karne konsekwencją popełnienia przestępstwa, która zawiera określoną przez to prawo dolegliwość i w której wyraża się dezaprobata wobec popełnionego czynu i jego sprawcy. Treścią kary jest pozbawienie lub umniejszenie dóbr osobistych skazanego takich jak wolność, cześć, prawa obywatelskie i inne. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dn. 24.10.2002 r. (II AKa 258/02, KZS 2002/10/52) „wymiar kary kształtowany jest tak, iż górną granicę limituje stopień winy, dolną zaś wyznaczają potrzeby prewencji ogólnej”. Kara, jaką należy wymierzyć oskarżonemu winna być sprawiedliwa. Sprawiedliwość w żadnym razie nie może być utożsamiana z surowością, gdyż zgodnie z aprobowanym stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie (wyrok z dn. 15.01.2003 r. (II AKa 360/02, KZS 2003/3/38) „błędny jest pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość.” Tak więc kara powinna zawierać w sobie cel sprawiedliwościowy wyrażający się tym, iż powinna być współmierna do ciężkości przestępstwa. Tak ujętego celu nie należy jednak współcześnie rozumieć w kategoriach odwetu czy restytucji moralnej, lecz w kontekście współmierności kary do stopnia winy sprawcy i szkodliwości jego czynu, a więc kategorii określonych i definiowanych przez prawo.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny, działał on bowiem umyślnie w zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstwa, wyrażając przy tym pogardę wobec matki jego dzieci i to na ich oczach.

W przekonaniu Sądu wymierzona K. L. (1) kara grzywny spełnia kryteria opisane w art. 53 kk. Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny być poprzez wymiar kary osiągnięte. Kara finansowa w orzeczonym wymiarze, powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, powinna odstraszyć oskarżonego od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i uczynić zadość wymaganiom prewencji indywidualnej. Z drugiej zaś strony orzeczona kara powinna ukształtować postawę oskarżonego i wykształcić u niego aprobowany społecznie system zachowań, jak również spełniać powinna cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczona kara spełnić powinna również swoje cele jeśli chodzi o jej społeczny odbiór. Podkreślić należy, że społeczność lokalna, wśród której orzeczenia sądu rejonowego kształtują politykę karną, musi mieć świadomość tego, że przestępstwa spotkają się z represją ze strony organów wymiaru sprawiedliwości, a z drugiej strony wymiar kary ma kształtować postawy społecznie akceptowane. Chodzi więc o utwierdzenie społeczeństwa w przekonaniu, że prawo karne zabezpiecza dobro wszystkich obywateli, będzie w każdym wypadku egzekwowane i że każdy poniesie odpowiedzialność w wypadku jego naruszenia. Wiąże się to oczywiście z poczuciem sprawiedliwości społecznej, która oczekuje od sądu by kara ze wszech miar była sprawiedliwa.

Wysokość stawki dziennej została dostosowana do sytuacji rodzinnej i możliwości zarobkowych oskarżonego. Liczba stawek została skalkulowana tak, żeby oddać wagę czynu, a ponadto ewentualnie zamienić grzywnę na pracę społecznie użyteczną w razie braku możliwości jej zapłaty (art. 45 § 1 kkw). Kara grzywny stanowi w tym wypadku dolegliwość, która w najlepszy sposób zabezpieczy realizację wychowawczych i dyscyplinujących celów kary. Oskarżony odczuje ją jako realną dolegliwość, akcentującą fakt nieopłacalności popełnienia przestępstw. Orzeczona kara nie razi surowością.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Sąd zasądził od oskarżonego K. L. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej M. T. (1) kwotę 720,- zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądził od oskarżonego K. L. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej M. T. (1) kwotę 300,- zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu poniesionych przez nią zryczałtowanych wydatków postępowania.

Zgodnie z art. 628 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia prywatnego sąd zasądza na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu, na które w niniejszej sprawie złożyły się uiszczone przez oskarżycielkę zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 300 zł oraz zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 uzasadnione wydatki oskarżycielki prywatnej, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika określono na podstawie § 11 ust. 2 pkt 1 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.), tj. kwotę 720 zł za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu szczególnym.

IV

O opłacie sądowej Sąd orzekł na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) – tj. 200 zł jako 10 % od zasądzonej grzywny, uwzględniając w tym zakresie sytuację materialną i rodzinną oskarżonego oraz zakres nałożonych na niego w wyroku obowiązków o charakterze majątkowym.

VI

Zgodnie z art. 632 pkt 1 k.p.k. w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego - oskarżyciel prywatny, dlatego kosztami procesu w zakresie oskarżenia wzajemnego obciążono oskarżonego K. L. (1) (w tym wypadku oskarżyciela prywatnego), uznając je za uiszczone w całości.

8. PODPIS