Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 206/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

P. K. (1)

W dniu 30 marca 2023 roku w miejscowości S., działając wspólnie i w porozumieniu z M. F. (1) wdarli się na teren ogrodzonej posesji nr (...), a następnie pobili R. R. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku opisanego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk w ten sposób, że uderzali go pięściami oraz kopali noga po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany otwartej bocznie od powieki lewej, podbiegnięć krwawych w okolicy, otarć powłok głowy oraz obrzęku barku lewego.

tj. przestępstwo z art. 193 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. F. (1) i P. K. (1) zamieszkują w S., P. K. (1) pozostaje w konflikcie z R. R. (1). W dniu 30 marca 2023 roku przechodzili koło posesji nr (...) należącej do R. R. (1), będąc w stanie upojenia alkoholowego. R. R. (1) widząc zbliżających się mężczyzn podszedł do bramy w celu jej zamknięcia mówiąc do mężczyzn, że nie mają wchodzić na teren posesji. Między R. R. (1) a M. F. (1) i P. K. (1) doszło do sprzeczki. P. K. (1) widząc R. R. zamykającego bramę, wdarł się na teren ogrodzonej posesji, odpychając R. R. (1). Następnie P. K. (1) zaczął szarpać się z R. R. (1), obaj przewrócili się. M. F. (1) wszedł na teren posesji i uderzał R. R. (1) po całym ciele, a P. K. (1) kilkukrotnie go kopnął. Po chwili M. F. (1) i P. K. (1) uciekli z posesji. R. R. (1) zadzwonił do siostry, a następnie na Policję.

Pokrzywdzony w wyniku zdarzenia doznał:

- otarcia naskórka, zasinienia i obrzęku barku lewego,

- rany tłuczonej i zasinienia okolicy powiek oka lewego,

- otarcia naskórka głowy, zasinienia lewej okolicy policzkowej, wargi górnej po stronie lewej oraz okolicy brody.

Biegły sądowy z zakresu medycyny sądowej w sporządzonej opinii wskazał, iż obrażenia te należy zakwalifikować jako naruszające czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, mogły one powstać w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego .

Mając na uwadze rodzaj zadawanych uderzeń oraz przebieg zdarzenia uznać należy, iż narażały one pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

- zeznania świadka

R. R.

- zeznania świadka

U. T. (1)

- wyjaśnienia M.

F.

- wyjaśnienia P.

K.

Dokumentacja medyczna

Protokół oględzin

Fotografie

Opinia biegłego medycyny sądowej

2-3, 23, 110-110v, 166v-167

26

34, 56,

109v-110v,

166v

45, 59,

109v-110v

6-8, 72-79

9-22

50

85-87

P. K. (1) ma 27 lat, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie podstawowe, z zawodu stolarz i murarz, utrzymuje się z prac dorywczych, z których osiąga dochód w wysokości ok. 2.000 zł, nie posiada nieruchomości ani wartościowych ruchomości, był kilkukrotnie karany sądownie.

- notatka urzędowa

- dane o karalności

- wyjaśnienia

oskarżonego

-kserokopie wyroków

29

71, 140,

164-165

45, 59, 109

82, 83

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-Wyjaśnienia oskarżonych M. F. i P. K.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonych za wiarygodne i rzeczowe. Oskarżony M. F. wskazał, że weszli na teren posesji pokrzywdzonego wbrew jego woli. Przyznał też, że uderzył pokrzywdzonego, gdy ten szarpał się z P. K., ale go nie kopał, bo kopał go drugi ze sprawców. Fakt szarpaniny i przebieg zdarzenia potwierdził na rozprawie pokrzywdzony.

Również oskarżony P. K. (1) przyznał się do winy, a jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dowodach.

- zeznania świadka

R. R. (1)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na treści zeznań złożonych przez pokrzywdzonego R. R. (1), które były jasne, logiczne i konsekwentne. Materiałem uzupełniającym, lecz również znaczącym dla odtworzenia przejawów zachowania się oskarżonych okazały się być zeznania świadka U. T. (1) oraz dokumentacja medyczne i fotograficzna oraz opinia biegłego, potwierdzająca mechanizm powstałych u pokrzywdzonego obrażeń.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego, albowiem były one spójne, konsekwentne i logiczne w toku całego postępowania. Każda podniesiona w toku ich zeznań okoliczność znajduje potwierdzenie w również innym wiarygodnym dowodzie. Co więcej oskarżeni przyznający się do winy co do zasady nie zaprzeczyli wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego.

- zeznania świadka U. T.

Świadek zeznała w sposób wiarygodny, jakie informacje przekazał jej pokrzywdzony.

Dokumentacja medyczna, notatka, protokoły, dane o karalności, odpisy wyroków

Sąd jako w pełni wiarygodne uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty w postaci notatek urzędowych, informacji o dochodach oskarżonych i danych o ich karalności, protokołu oględzin rzeczy stwierdzając, iż zostały one sporządzone z zachowaniem przewidzianych prawem wymogów przez osoby do tego upoważnione, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony.

Opinia biegłego medycyny sądowej

Sąd uznał za miarodajną również opinię sądowo – lekarską na okoliczność odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń, albowiem sporządzona ona została po przeanalizowaniu przedłożonej dokumentacji medycznej i wnioski zawarte w opinii są tego logiczną konsekwencją. Opinia biegłego medycyny sądowej była jasna, pełna i rzetelna, odpowiadała na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

VI

P. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd zastosował przepisy k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 października 2023 r., na mocy art. 4 § 1 k.k. Sąd miał tu na uwadze, że przepisy k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 poz. 2600), która weszła w życiu w dniu 1 października 2023 r., są mniej względne dla oskarżonego już choćby w tym zakresie, że nie przewidują przy wymiarze kary stosowania przesłanki wychowawczego oddziaływania kary (tylko odwet i represja).

Zdaniem Sądu w świetle całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina P. K. (1) i M. F. (1) nie budzą wątpliwości. Sąd także podzielił zasadność przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej czynu. W związku z powyższym Sąd uznał P. K. (1) i M. F. (1) za winnych popełnienia wspólnie i w porozumieniu zarzucanego im czynu z art. 193 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.

Należy bowiem zdecydowanie podkreślić, iż o działaniu wspólnym mówimy nie tylko wtedy, gdy każda ze współdziałających osób realizuje część znamion składającą się na opis czynu zabronionego, a suma ich zachowań stanowi pełną realizację znamion określonego typu czynu zabronionego, ale nawet wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego popełnionego wspólnie czynu zabronionego, ale wykonywana przez niego czynność ma istotne znaczenie dla popełnienia tego czynu (por. wyrok S. Apel. w Łodzi z dnia 23.11.2000 r., II Aka 169/00, Prok. i Pr. 2001/6/13). W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, iż taką czynnością o kluczowym znaczeniu, dokonaną przez obu oskarżonych było bicie pokrzywdzonego w tym samym czasie, a wcześniej jeszcze wsparcie P. K. w początkowej fazie zajścia przez M. F. już samą jego obecnością i brakiem reakcji na wtargnięcie przez P. K. na posesję R. R.. Dzięki temu obaj sprawcy tak znacząco przyczynili się do wspólnego popełnienia przestępstwa, że bez ich łącznego zachowania się dokonanie go byłoby co najmniej utrudnione. O tym zaś, iż działanie oskarżonych wynikało z istniejącego między nimi porozumienia, świadczy okoliczność, iż obaj mężczyźni znali się i doskonale widzieli, że inni oskarżeni też zadawali ciosy. Godnym odnotowania jest fakt, iż dla przyjęcia istnienia porozumienia wystarczyłoby już występowanie u współdziałających jedynie świadomości wspólnego wykonywania czynu zabronionego, tj. przynajmniej wiedzy o sobie i uzmysławianie sobie przynależności podejmowanej czynności do realizacji wykonywanej całości przedsięwzięcia (por. w/w wyrok S. Apel. w Łodzi).

W doktrynie prezentowany jest słuszny pogląd o konieczności uwzględnienia w procesie oceny bezprawności czynu także zachowań pozostałych współdziałających, gdyż odrębne i niezależne wartościowanie zachowania jednego ze współdziałających jest niewystarczające. Punktem wyjścia bowiem do uznania, iż doszło do naruszenia normy prawnokarnej, jest w wypadku sprawczego współdziałania całokształt zachowań dwóch lub więcej osób szczególnie ze sobą powiązanych (por. P. Kardas, Problem zbiegu przepisów ustawy karnej a różne postaci współdziałania, Prok.i Pr. 2005/7-8/88).

Mając na uwadze powyższe i po ustaleniu, iż P. K. (1) i M. F. (1) działali w porozumieniu wdzierając się na posesję wbrew woli pokrzywdzonego i bijąc R. R. (1), którego treścią było wspólne popełnienie czynu zabronionego, zakres odpowiedzialności każdego z oskarżonych delimitowany jest całością akcji przestępczej, a nie tylko jej częścią zrealizowaną bezpośrednio przez niego. Co więcej – w pewnych wypadkach nawet stwierdzenie, że oskarżony własnym zachowaniem nie wypełnił całości lub części znamion któregoś z czynów zabronionych, nie wykluczy uznania go za winnego wykonania „ogółu” czynności w ramach zrealizowanego przestępstwa, pod warunkiem istotności jego roli, co było już przedmiotem wcześniejszych rozważań (por. A. Marek, Prawo karne, 3 wyd., Warszawa 2001, s. 211-213).

Swoim zachowaniem sprawcy wypełnili m.in. znamiona przestępstwa z art. 158 § 1 k.k., zgodnie z którym kto bierze udział w pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Konstrukcja bójki lub pobicia nie wymaga z reguły bardzo trudnego dowodowo ustalenia, który z uczestników zajścia zadał cios pociągający za sobą skutki decydujące o kwalifikacji prawnej. Konstrukcja bójki lub pobicia pozwala na ograniczenie się do ustalenia, czy dana osoba brała udział w bójce i jakiego typu była to bójka z uwagi na jej skutki (zob. wyrok SA w Łodzi z 12.10.2000 r., II AKa 181/00, KZS 2001/7–8, poz. 65, a także wyrok SA w Warszawie z 3.03.2016 r., II AKa 357/15, LEX nr 2112342). Komentarza wymaga teza zawarta w wyroku SA w Krakowie z 29.06.2010 r., II AKa 69/10, KZS 2010/9, poz. 28. Sąd ten stwierdził: „Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć”. Przez pobicie należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób na jedną osobę albo grupy osób na grupę, przy czym w tym ostatnim wypadku do atakujących należy przewaga. W odróżnieniu od bójki, w wypadku pobicia można jednoznacznie wskazać na atakujących i broniącego (broniących) się.

Z wniosków opinii sądowo-lekarskiej wynikało, że biegły nie dopatrzył się podstaw jedynie do przyjęcia, że „w przebiegu przedmiotowego zdarzenia (zważywszy również na obrażenia doznane przez w/w) pokrzywdzony w sposób bezpośredni był narażony na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu” (k. 87). Biegły nie stwierdził natomiast, by zdarzenie miało taki charakter, że nie wiązało się z narażeniem pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo doznania uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 157 § 1 k.k. Sąd w tej sytuacji oparł ustalenia w zakresie niebezpieczeństwa doznania przez pokrzywdzonego w trakcie zajścia poważnych obrażeń, o których mowa w art. 158 k.k., na samodzielnej analizie całokształtu okoliczności tego zajścia. Należało zatem uwzględnić sposób działania sprawców, siłę, kierunek i umiejscowienie uderzeń (okolice głowy) czy właściwość przedmiotów użytych do zadawania ciosów (pięści i obuta stopa). Nie bez znaczenia było także miejsce i czas w jakim rozgrywało się zajście, gdzie dwóch młodych, silnych mężczyzn zaatakowało starszego pana na jego własnej posesji. Gdy zważyć na okoliczności takie, jak: duża liczba obrażeń i umiejscowienie ich w newralgicznych okolicach ciała, przewaga liczebna napastników, ich działanie pod wpływem alkoholu, dysproporcję pomiędzy stopniem sprawności fizycznej oskarżonych i pokrzywdzonego Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że zachowanie sprawców mogło – choć nie musiało – spowodować poważny uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego.

Swoim czynem oskarżony ponadto wypełnił znamiona przestępstwa z art. 193 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 października 2023 r., które w niniejszej sprawie znajdowało zastosowanie na mocy art. 4 § 1 k.k.), zgodnie z którym kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Sąd Rejonowy zgodnie z zaleceniem Sądu odwoławczego uwzględnił fakt, że po zmianie kodeksu karnego, jaka miała miejsce z dniem 1 października 2023 r., przestępstwo z art. 193 k.k. stało się przestępstwem ściganym na wniosek pokrzywdzonego, co obligowało Sąd ponownie rozpoznający sprawę do odebrania stosownego oświadczenia od pokrzywdzonego, czy domaga się ścigania oskarżonych w związku z zachowaniem polegającym na wtargnięciu oskarżonych na jego posesję (vide k. 166).

Wyczerpanie znamion dwóch przestępstw nastąpiło jednak jednym czynem (w ramach jednego zamiaru), a więc przypisać można sprawcy popełnienie jednego przestępstwa. Oddanie zaś całej zawartości kryminalnej zachowania oskarżonego możliwe było dzięki przyjęciu kumulatywnej kwalifikacji prawnej jego czynu (art. 11 § 2 kk), poprzez wskazanie wszystkich zbiegających się przepisów, określających znamiona, które ów czyn wyczerpał.

Odnośnie winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu należy zauważyć, iż oskarżony to osoba dorosła, nie cierpiąca na niedostatki intelektualne, które miałyby wpływ na zawinienie, tym samym w ocenie Sądu nie zachodziły okoliczności mogące wyłączyć lub umniejszyć jego winę.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. K.

VI

VI

Sąd na mocy art. 11 § 3 k.k. i na podstawie art. 158 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zastosował przepisy k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 października 2023 r., na mocy art. 4 § 1 k.k. Sąd miał tu na uwadze, że przepisy k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 poz. 2600), która weszła w życiu w dniu 1 października 2023 r., są mniej względne dla oskarżonego już choćby w tym zakresie, że nie przewidują przy wymiarze kary stosowania przesłanki wychowawczego oddziaływania kary (tylko odwet i represja).

Na podstawie art. 11 § 3 k.k., wobec tego, że czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd zobligowany był wymierzyć oskarżonemu karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Przepis art. 53 k.k. stanowił, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wypływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz stopnia jego winy.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu czyn z art. 158 § 1 k.k. Sąd miał na uwadze wskazania z art. 53 k.k., zatem w pierwszej kolejności granice zagrożenia ustawowego powyższego występku karą pozbawienia wolności do lat 3. Sąd miał możliwość wymierzenia kary łagodniejszego rodzaju poprzez sięgnięcie do przepisu art. 37a § 1 k.k., ale wobec wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego uznał to za nieuprawnione i zdecydowanie niewystarczające. Sąd miał na względzie znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 158 § 1 k.k. z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, jakim jest życie i zdrowie człowieka. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na względzie również całokształt zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonego. Sąd miał również na uwadze, aby wymierzona kara nie przekroczyła stopnia winy oskarżonego, który był niewątpliwie wysoki. Jednocześnie Sąd miał na względzie jego motywację oraz sposób popełnienia czynu. Nadto Sąd miał na uwadze właściwości i warunki osobiste oskarżonego, zwłaszcza jego dotychczasowy sposób życia. Okolicznością łagodzącą wpływającą na wymiar kary było jedynie przyznanie się do winy oskarżonego. Natomiast okolicznością obciążającą był rozmiar krzywdy, jaką oskarżony wyrządził pokrzywdzonemu R. R. (1), u którego zdarzenie wywołało szereg konsekwencji nie tylko bezpośrednio wynikających z przestępstwa (gojenie się odniesionych ran), ale także wynikających pośrednio z tego czynu (cierpienie psychiczne). Mając na uwadze powyższe wskazania, a także z uwagi na konieczność spełnienia celów kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony w istocie działając wspólnie i w porozumieniu z pijanym kolegą dokonał bandyckiego napadu na niewinnego człowieka, bez żadnego logicznego uzasadnienia, w poczuciu całkowitej bezkarności. Jego zachowanie cechowało się brutalnością i brakiem jakichkolwiek zahamowań moralnych w postaci szacunku dla cudzego zdrowia, a nawet życia. Sąd doszedł do przekonania, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze będzie dla oskarżonego dostatecznie dolegliwa.

Duże znaczenie dla wymiaru kary miał tu fakt wyczerpania znamion dwóch przepisów ustawy karnej.

Sąd zważył zatem stopień demoralizacji oskarżonego, który przejawia się nie tylko przez ogólne popadanie w konflikty z prawem uprzednio, ale także w bezwzględnym sposobie realizacji przestępstwa, które było aktualnie przedmiotem osądu i doszedł do wniosku, że nie można okoliczności młodego wieku oskarżonego nadawać w niniejszej sprawie znaczenia w sensie łagodzącym, gdyż takie jej potraktowanie oznaczałoby z kolei nieuwzględnienie lub niedocenienie pozostałych dyrektyw wymiaru kary wymienionych w art. 53 k.k.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie istnieją podstawy do twierdzenia, że P. K. jest osobą już zdemoralizowaną, o czym świadczy jego uprzednia karalność, m.in. za przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.. Dotychczas wymierzone kary w postaci pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania oraz ograniczenia wolności, a nawet dwukrotny pobyt w izolacji penitencjarnej nie wywołały u P. K. żadnej refleksji odnośnie nieopłacalności popełniania przestępstw. Ostatnio wymierzonej kary wolnościowej w sprawie II K 530/18 SR w (...) oskarżony nie wykonał, co skutkowało koniecznością osadzenia go w zakładzie karnym. Podobnie w sprawie II K 117/17 SR (...) wykonanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za czyn z art. 178a § 1 k.k. zostało wobec oskarżonego zarządzone.

P. K.

VII

VII

Sąd na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. K. (1) nawiązkę w kwocie 1.000,- zł (jeden tysiąc złotych) na rzecz pokrzywdzonego R. R. (1).

W ocenie Sądu, ustalony w niniejszej sprawie rozmiar krzywdy uzasadniał zasądzenie w/w kwoty 1.000 zł na rzecz pokrzywdzonego. Kwota ta zdaniem Sądu jest kwotą adekwatną do rozmiaru krzywdy, jaką poniósł pokrzywdzony, który zmuszony był korzystać z pomocy lekarskiej oraz faktu, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, zatem musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Kwota ta w satysfakcjonującym stopniu złagodzi doznane przez pokrzywdzonego cierpienia psychiczne i fizyczne oraz ujemne konsekwencje, jakie pokrzywdzony musiał znieść (był naprawdę mocno poobijany, doznał obrażeń ciała w postaci rany otwartej bocznie od powieki lewej, podbiegnięć krwawych w okolicy, otarć powłok głowy oraz obrzęku barku lewego). Zachowanie oskarżonego odbiło się bezspornie na zdrowiu psychicznym pokrzywdzonego i jej komforcie życia, gdyż został zaatakowany na własnej posesji, nie mogąc czuć się bezpiecznie na własnym terenie. Rozmiar wyrządzonej krzywdy pomogły ustalić zeznania samego pokrzywdzonego, a także dokumentacja medyczna. Kwota zadośćuczynienia zasądzona w wyroku nie jest wygórowana i mieści się z całą pewnością w rozsądnych granicach, odpowiadających rozmiarowi doznanych cierpień psychicznych. Możliwości zarobkowe oskarżonego pozwalają na uiszczenie nawiązki w orzeczonej kwocie. Należy w tym miejscu podkreślić, że oczywiście doceniając walor kompensacyjny nawiązki nie sposób zaprzeczyć, w przedmiotowej sprawie zdaniem Sądu zmusi ona oskarżonego do refleksji nad swoim dotychczasowym zachowaniem i spowoduje, że w przyszłości nie będzie on już skłonny do skrzywdzenia innej osoby.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

PK

VIII

VIII

W punkcie VIII wyroku, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 63 § 1 i 5 kk, na poczet kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu P. K. Sąd zaliczył okres zatrzymania od dnia 4 kwietnia 2023 roku od godz. 9:00 do dnia 4 kwietnia 2023 roku do godz. 11:57 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk i art. 633 kpk. Zgodnie z tym ostatnim przepisem koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych Sąd zasądza od każdego z nich według zasady słuszności, mając w szczególności na uwadze koszty związane ze sprawą każdego z nich.

Dlatego Sąd wymierzył P. K. (1) opłatę w kwocie 180 zł na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 ze zm.) i obciążył go wydatkami postępowania w 1/2 części w kwocie 272,97 zł (na wydatki postepowania złożyły się: koszty post. przygotowawczego – 425,94 zł, ryczałty za doręczenia w post. sądowym: 3 x 20 zł, koszt kart karnych – 60 zł).

8. PODPIS