Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 195/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. S. (1)

W dniu 11 listopada 2023 r. ok. godz. 14:30 w miejscowości R., prowadząc na drodze wojewódzkiej numer (...) samochód osobowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując nieumyślnie wypadek, w ten sposób, że kierowała pojazdem pomimo tego, że pasażer pojazdu U. S. nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, czym naruszyła obowiązek wynikający z art. 45 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nie dostosowała prędkości do warunków drogowych, a więc naruszyła obowiązek wynikający z treści art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym przekraczając dopuszczalną prędkość o 15 km/h oraz spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, gdyż pomimo występującego zakrętu jechała na wprost, przemieszczając się na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów poruszających się z przeciwnego kierunku, a następnie uderzyła w przydrożne drzewo, w wyniku czego pasażer pojazdu U. S. doznała obrażeń w postaci licznych obustronnych złamania żeber z lewostronnym przebiciem opłucnej i uszkodzeniem płuca lewego oraz mięśnia sercowego, cechy obustronnej (zwłaszcza lewostronnej) odmy opłucnowej, cech prawostronnego krwawienia podpajęczynówkowego, cech obrzęku mózgu, rany tłuczonej palca I ręki lewej, otarcia naskórka twarzy oraz obu kończyn górnych i dolnych, zasinienia twarzy, lewej okolicy piersiowej i lewego podbrzusza oraz obu kończyn górnych i dolnych, które to obrażenia skutkowały zgonem pokrzywdzonej U. S. w następstwie doznanego wstrząsu pourazowego

- tj. przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

- W dniu 11 listopada 2023 r. około godz. 14:30 M. S. (1) kierowała pojazdem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przez miejscowość R. w kierunku P. drogą wojewódzką nr (...). Obok niej z przodu na fotelu pasażera siedziała jej matka U. S., która nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa. W miejscowości R. przy obowiązującym ograniczenia prędkości do 50 km/h M. S. (1) poruszała się z prędkością 65 km/h. W pewnym momencie jechała lewym pasem – pod prąd, a zbliżając się do zakrętu jechała na wprost, przemieszczając się pasem przeznaczonym dla pojazdów poruszających się z przeciwnego kierunku i uderzyła w przydrożne drzewo.

- W trakcie oględzin miejsca zdarzenia ujawniono, że jezdnia była mokra. Temperatura powietrza wynosiła 6 stopni C. Była mgła utrudniająca widoczność.

- Przeprowadzone badanie krwi oskarżonej wykazało, że nie znajdowała się ona pod wpływem alkoholu ani substancji narkotycznych.

- Pojazd, który był prowadzony przez M. S. (1) był sprawny technicznie.

- zeznania świadka

Ł. S.

- notatka urzędowa

- protokół oględzin

pojazdu

- protokół oględzin

miejsca wypadku

- opinia LK KWP w B. z badań technicznych pojazdu

- opinia z zakresu chemii

- materiał poglądowy

- szkic miejsca wypadku

- protokół oględzin nagrania z monitoringu

- opinia toksykologiczna

- opinia LK KWP w B. z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych

87-88 (112v – odpis), 183-183v

2

3-4

5-14

26-30

90-92

46-59

66-67

82-86

107-109

120-124

- W wyniku tego wypadku U. S. doznała obrażeń w postaci licznych obustronnych złamań żeber z lewostronnym przebiciem opłucnej i uszkodzeniem płuca lewego oraz mięśnia sercowego, cech obustronnej (zwłaszcza lewostronnej) odmy opłucnowej, cech prawostronnego krwawienia podpajęczynówkowego, cech obrzęku mózgu, rany tłuczonej palca I ręki lewej, otarcia naskórka twarzy oraz obu kończyn górnych i dolnych, zasinienia twarzy, lewej okolicy piersiowej i lewego podbrzusza oraz obu kończyn górnych i dolnych, które to obrażenia skutkowały zgonem pokrzywdzonej U. S. w następstwie doznanego wstrząsu pourazowego.

- protokół oględzin i otwarcia zwłok

- dokumentacja medyczna

- materiał poglądowy

68-72

96

111

M. S. (1) (lat 59) ma wykształcenie podstawowe, bez zawodu. Jest bezdzietną panną; bezrobotna z prawem do zasiłku w wysokości 1.1171,- zł brutto, nie posiada majątku większej wartości poza udziałem 1/8 w nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym. Nie leczyła się psychiatrycznie do dnia zdarzenia, po wypadku leczy się psychiatrycznie z rozpoznaniem nerwicy lękowej. Nie była karana sądownie.

W wyniku wypadku oskarżona odniosła obrażenia w postaci złamania przedramienia, przeszła zabieg operacyjny, leczenie zakończono 9 kwietnia 2024 r. Po wypadku zgłosiła się do psychiatry w związku z pogorszeniem samopoczucia, przyjmowała zapisane leki. Przed wypadkiem od dnia 25.02.2021 r. pobierała świadczenie pielęgnacyjne w związku ze sprawowaną opieką nad matką.

- wyjaśnienia oskarżonej

- dane o karalności

- zaświadczenie o wykroczeniach

- zaświadczenie z Systemu Informatycznego (...)

- zaświadczenia z PUP w W.

- karty inf. leczenia szpitalnego

- zaświadczenie z (...) w P.

101-102,182

127

25

128-130

156-157,177

172-175

176

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. 

- zeznania świadka Ł. S.

Zeznania tego świadka Sąd ocenił jako wiarygodne, ponieważ są wewnętrznie spójne, logiczne, a ponadto tworzą jasny obraz wydarzeń. Poza tym - co należy podkreślić, nie tylko brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawdomówności czy rzetelności przesłuchanego świadka, ale ponadto inne zgromadzone w sprawie dowody, głównie w postaci opinii biegłego, potwierdzają wiarygodność tych zeznań. Pokrzywdzony był jedynym naocznym świadkiem momentu bezpośrednio poprzedzającego wypadek, a jego zeznania były kluczowe dla ustalenia jego przebiegu. Świadek, który obserwował tor ruchu pojazdu oskarżonej nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżona nie panowała nad pojazdem, poruszała się pod prąd z nadmierną, niedostosowaną do panujących warunków prędkością. Był pierwszą osobą, która dobiegła do rozbitego samochodu oskarżonej i widział, że pasażerka nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, dlatego wsunęła się pod deskę rozdzielczą i miała zaklinowane nogi

1.

- opinia z zakresu badań wypadków drogowych

- opinia o stanie tech.

pojazdów

Sąd uznał za miarodajne opinie biegłego na okoliczność stanu technicznego pojazdu i jego wpływu na zaistnienie wypadku i biegłego z zakresu wypadków drogowych M. S. (2) z LK KWP w B. na okoliczność odtworzenia przebiegu zdarzenia drogowego z dnia 11 listopada 2023 roku. Opinia biegłego sporządzona została przez biegłego z zakresu badań wypadków drogowych, zgodnie z jego niekwestionowaną fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Biegły sporządził opinię po przeprowadzaniu analizy całokształtu materiału dowodowego i wnioski zawarte w opinii są logiczną konsekwencją tej analizy. Opinia biegłego była jasna, pełna i rzetelna, odpowiadała na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii. Jak wynika z opinii, ze śladów wypadku można wskazać, że prędkość samochodu V. (...) w momencie uderzenia w pień drzewa wynosiła około 65 km/h. Bezpośrednią przyczyną wypadku było nieprawidłowe zachowanie kierującej M. S. (1) polegające na spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez prowadzenie pojazdu z niewłaściwą techniką jazdy skutkujące utratą stateczności kierunkowej ruchu. Nieprawidłowa technika jazdy mogła wynikać z wadliwego korygowania toru ruchu pojazdu, tj. niezgodnego z geometrią drogi na występującym łuku w prawo.

Żadna ze stron nie kwestionowała wniosków opinii biegłego.

1.

- opinia sądowo - medyczna

Sąd uznał za miarodajną również opinię sądowo – lekarską na okoliczność odniesionych przez pokrzywdzoną obrażeń i bezpośrednich przyczyn jej śmierci, albowiem sporządzona ona została po przeanalizowaniu przedłożonej dokumentacji medycznej i przeprowadzonych oględzinach i otwarciu zwłok i wnioski zawarte w opinii są tego logiczną konsekwencją. Opinia biegłego medycyny sądowej była jasna, pełna i rzetelna, odpowiadała na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii.

1.

- opinia toksykologiczna

Z tych samych względów, co opisane powyżej, Sąd uznał za miarodajną również opinię toksykologiczną (...).

1.

protokoły oględzin miejsca wypadku, protokoły oględzin pojazdu, sprawozdania z badań na zawartość alkoholu, protokół oględzin rzeczy, materiał poglądowy, szkic miejsca wypadku, karta karna, dokumentacja medyczna itd.

Sąd ujawnił także i dał wiarę pozostałym dowodom zawnioskowanym w akcie oskarżenia oraz przez obronę, gdyż zostały sporządzone w odpowiedniej formie, są jasne, przejrzyste i korespondują z ustaleniami wynikającymi z całokształtu materiału dowodowego, a co za tym idzie – są wiarygodne.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Wyjaśnienia oskarżonej

Zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie przed Sądem oskarżona konsekwentnie nie przyznawała się do zarzuconego jej czynu. Wyjaśniła, że nie pamięta wypadku. W postępowaniu przygotowawczym twierdziła, że nie pamięta, z jaką prędkością jechała, ale na rozprawie wyjaśniła, że jechała z dozwoloną prędkością (nie potrafiąc przekonująco uzasadnić zmiany swojej wersji). Twierdziła, że w momencie wyjazdu ze S. mama miała zapięte pasy bezpieczeństwa, bo zawsze jej zapinała pasy.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, albowiem jej wersja została zdyskwalifikowana przez biegłego, który w tym zakresie oparł się na zeznaniach świadka i dowodach materialnych, którym Sąd dał wiarę. Twierdzenia oskarżonej stanowią nieudolną linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie wypadku, w którym jej matka poniosła śmierć.

Nie jest dla Sądu zrozumiałym, kto w takim razie zdaniem oskarżonej miałby ponosić winę za wypadek z jej udziałem.

1.

Zeznania świadka W. P.

Zeznania tego świadka nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gdyż niczego do sprawy nie wniosły. Nie był on świadkiem wypadku, a kiedy oskarżona z matką odjeżdżały z jego posesji nie widział, czy U. S. miała zapięte pasy bezpieczeństwa; nie widział, czy zapięła pas, czy nie.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

I.

M. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo wypadku komunikacyjnego określone w art. 177 k.k. charakteryzuje się tym, że sprawca naruszając choćby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym wg przepisu § 1 inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 k.k. (średni i lekki uszczerbek na zdrowiu), zaś wg przepisu § 2 następstwem jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, że oskarżona naruszyła zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego nieumyślnie. Charakterystyczne dla tego typu naruszeń jest nieostrożne zachowanie się sprawcy. Oskarżona kierowała pojazdem pomimo tego, że pasażer pojazdu U. S. nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, czym naruszyła obowiązek wynikający z art. 45 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nie dostosowała prędkości do warunków drogowych, a więc naruszyła obowiązek wynikający z treści art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym przekraczając dopuszczalną prędkość o 15 km/h oraz spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, gdyż pomimo występującego zakrętu jechała na wprost, przemieszczając się na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów poruszających się z przeciwnego kierunku, a następnie uderzyła w przydrożne drzewo. Nie sposób stwierdzić, dlaczego oskarżona przy ograniczonej mgłą widoczności kierowała pojazdem w terenie zabudowanym z prędkością 65 km/h, dlaczego bezpośrednio przed wypadkiem jechała pod prąd, ani dlaczego nie udało jej się skorygować toru ruchu pojazdu na występującym lekkim łuku drogi w prawo i uderzyła wprost w drzewo, dlaczego popełniła tak fatalny w skutkach błąd.

Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Skutkiem wypadku określonego w art. 177 § 1 k.k. jest średni i lekki uszczerbek na zdrowiu, a w art. 177 § 2 k.k. są wg § 2 śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu. W oparciu o dostępną dokumentację, a przede wszystkim opinie biegłego medycyny sądowej w ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że w następstwie wypadku pokrzywdzona U. S. doznała obrażeń w postaci licznych obustronnych złamań żeber z lewostronnym przebiciem opłucnej i uszkodzeniem płuca lewego oraz mięśnia sercowego, cech obustronnej (zwłaszcza lewostronnej) odmy opłucnowej, cech prawostronnego krwawienia podpajęczynówkowego, cech obrzęku mózgu, rany tłuczonej palca I ręki lewej, otarcia naskórka twarzy oraz obu kończyn górnych i dolnych, zasinienia twarzy, lewej okolicy piersiowej i lewego podbrzusza oraz obu kończyn górnych i dolnych, które to obrażenia skutkowały zgonem pokrzywdzonej U. S. w następstwie doznanego wstrząsu pourazowego.

Powyższe przesądziło o kwalifikacji prawnej czynu oskarżonej jako przestępstwa z art. 177 § 2 k.k., zagrożonego karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. S.

I, II, III

I, II, III

Wymierzając M. S. (4) karę pozbawienia wolności, Sąd miał na względzie przede wszystkim dyrektywę dostosowania tej sankcji do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że wprawdzie popełniony przez oskarżoną czyn uderzył w dobro najwyższej wartości, otoczone wzmożoną ochroną, jakim jest ludzkie życie i zdrowie, to jednak osiąganie celów ogólnoprewencyjnych poprzez wykorzystanie społecznego oddziaływania kary nie powinno odbywać się kosztem sprawiedliwości i służyć wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa. Słusznie bowiem kwestionuje się w judykaturze Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Tymczasem cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość. Konsekwencją powyższego było wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uwzględniając przede wszystkim stopień zawinienia sprawcy. Logika nakazuje przyjąć, iż M. S. (1) nie należy do kategorii sprawców zdemoralizowanych, wobec których orzeczenie kary służącej izolacji od społeczeństwa jest jedyną zasadną formą reakcji prawnokarnej, lecz przeciwnie - dla realizacji celów kary najbardziej adekwatna będzie sankcja w warunkach wolności kontrolowanej.

Przy wymierzaniu kary sąd nie dopatrzył się istotnych okoliczności obciążających. Natomiast do przesłanek łagodzących zaliczył Sąd w pierwszej kolejności dotychczasową niekaralność sądową oskarżonej. Niewątpliwe znaczenie dla wymiaru kary wobec oskarżonej miała okoliczność, że w wyniku wypadku oskarżona poniosła ogromną stratę w postaci śmierci matki, którą się opiekowała. Istotne było także to, że sama oskarżona również odniosła w wypadku obrażenia ciała, wiążące się niewątpliwie z pewnym cierpieniem fizycznym i psychicznym, a ponadto od wypadku pozostaje pod opieką psychiatry z powodu odczuwanych dolegliwości o charakterze obniżonego nastroju i nerwicy lękowej.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy oraz istnienie uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zasady preferencji kar nieizolacyjnych, Sąd wymierzył oskarżonej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby.

Podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary określoną w art. 69 § 1 kk jest przekonanie Sądu, iż kara w tej postaci jest wystarczająca do osiągnięcia jej celów wobec sprawcy, a przede wszystkim dla zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Taki cel w zakresie prewencji indywidualnej spełni wobec M. S. (1) kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przede wszystkim z uwagi na jej dotychczasową niekaralność. Tym bardziej, że został orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, który pozwoli jej odczuć dolegliwość wiążącą się z efektywnym wykonywaniem orzeczonej kary. Okres, na jaki sprawca będzie poddany próbie odnośnie przestrzegania porządku prawnego został wyznaczony na 2 (dwa) lata, a to pozwoli na ewentualną weryfikację trafności przyjętej wobec oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Oceniając całokształt dolegliwości wynikających z orzeczonych wyrokiem sankcji, stwierdzić należało, że w świetle przesłanek z art. 53 kk i art. 42 kk celowe było orzeczenie wobec oskarżonej obok kary pozbawienia wolności także zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Okoliczności sprawy wskazywały w ocenie Sądu na to, że zachodziła potrzeba wyeliminowania oskarżonej na pewien okres z ruchu, przy skorzystaniu z przewidzianej w art. 42 § 1 kk możliwości. Zarówno ocena elementów charakteryzujących osobę oskarżonej, jak i tych charakteryzujących okoliczności wypadku, jaki spowodowała, dające jej miarodajny obraz jako uczestnika ruchu drogowego, świadczyły o tym, że jej uczestnictwo w tymże ruchu w charakterze kierowcy nie daje pełnej gwarancji bezpieczeństwa. W dniu zdarzenia oskarżona faktycznie zachowała się w sposób nieprawidłowy, prowadząc pojazd z niewłaściwą techniką jazdy skutkującą utratą stateczności kierunkowej ruchu, przekroczyła dopuszczalną prędkość jazdy o 15 km/h mimo ograniczonej mgłą widoczności i można było powiedzieć, że zachowała się ona szczególnie niefrasobliwie. Naruszenie przez nią przepisów ruchu drogowego było rażące. Stworzyła ona zagrożenie rzeczywiste nie tylko dla swojej pasażerki, ale także potencjalnie dla innych uczestników ruchu, gdyż jak wynikało z zeznań naocznego świadka oskarżona bezpośrednio przed uderzeniem w drzewo jechała autem przez wieś z nadmierną prędkością pod prąd. Jednak była trzeźwa, a zdarzenie to stanowiło incydent w życiu oskarżonej: nigdy dotąd nie był on karana za popełnienie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Nie negując oczywiście prawa oskarżonej do odmowy przyznania się do winy, należy jednak odnotować, że mimo jednoznacznej i niekwestionowanej opinii biegłego nie potrafiła ona wyciągnąć z niej wniosku o wyłącznej własnej odpowiedzialności za to, co się stało. Nie skłoniło jej to do refleksji, że to jednak wyłącznie ona (a nie ktoś inny) spowodowała wypadek, do końca kreując się na ofiarę zaistniałej sytuacji. Przy tak jednoznacznym materiale dowodowym można by oczekiwać od rozsądnego kierowcy minimalnego przejawu świadomości, że widocznie po jego stronie brak było elementarnych umiejętności prowadzenia pojazdu. Dlatego Sąd orzekł zakaz na okres 2 (dwóch) lat uznając, że umiejętność kierowania pojazdem przez oskarżoną winna podlegać po upływie okresu obowiązywania zakazu weryfikacji w formie ponownego zdobycia uprawnień do kierowania pojazdami.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Uznając, że sytuacja materialna oskarżonej nie jest dobra, gdyż nie posiada ona żadnego majątku, który mogłaby spieniężyć ani dochodów poza zasiłkiem dla bezrobotnych, Sąd uznał za uzasadnione zwolnienie jej od uiszczenia opłaty sądowej i nieobciążenie jej wydatkami poniesionymi w postępowaniu przez Skarb Państwa. Podstawą prawną do zwolnienia oskarżonej od kosztów sądowych w postępowaniu był przepis art. 624 § 1 k.p.k., zaś zwolnienie od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej nastąpiło na podstawie art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.).

8. PODPIS