Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 18/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. K. (1)

W dniu 21 listopada 2024 r. około godz. 11:00 w miejscowości (...) w gminie L. przebywał w miejscu zamieszkania D. E. (1), czym nie zastosował do obowiązującego wobec niego wyroku Sądu Rejonowego w C. z dnia 20 marca 2024r. o sygn. akt II K 44/24 zakazującego zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów i zakazu kontaktowania się z nią na okres dwóch lat począwszy od dnia 19 listopada 2024 r.

- tj. czyn z art. 244 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Wyrokiem Sądu Rejonowego w C. w sprawie o sygn. akt: II K 44/24 z dnia 20 marca 2025 r., prawomocnym z dniem 19 listopada 2024 r., M. K. (1) został skazany za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. i in. Oskarżony był obecny przy ogłoszeniu wyroku I instancji oraz Sądu Okręgowego w T., który rozpoznał apelację od w/w wyroku. Sąd Rejonowy w C. w/w wyrokiem w pkt III na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzekł wobec oskarżonego na okres 2 (dwóch) lat środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną D. E. (1) z wyłączeniem sytuacji związanych z wykonywaniem władzy rodzicielskiej podczas których ma obowiązek zachować trzeźwość oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów E. z wyłączeniem sytuacji związanych z wykonywaniem władzy rodzicielskiej podczas których ma obowiązek zachować trzeźwość.

- odpis wyroku sygn. akt II K 44/24,

- karta karna

2, 6-8

13-16, 80-83

W dniu 21 listopada 2024 r. D. E. (1) zgłosiła interwencję Policji pod adresem (...), na miejscu oświadczając policjantom, że jej partner M. K. (1) śpi w domu i zamknął drzwi od środka, a ona przebywa z dziećmi u sąsiadki M. K. (2), która jest ciocią partnera. Po rozprawie odwoławczej M. K. (1) normalnie wrócił do domu. Wieczorem 20 listopada 2024 r. również był w mieszkaniu w L., w którym mimo nieprawomocnego wyroku Sądu z zakazem zbliżania okresowo pomieszkiwał (resztę czasu spędzał na pracy w delegacji). Konkubenci pokłócili się, wobec czego D. E. wraz z dziećmi udała się na noc do sąsiadki M. K. (2), a M. K. (1) pozostał sam w jej mieszkaniu. Następnego dnia D. E. chciała zabrać rzeczy dzieci, ale M. K. (1) zamknął się i nie wpuścił jej do środka. O. dopiero po pojawieniu się Straży Pożarnej i Policji.

- wyjaśnienia

oskarżonego,

- notatka urzędowa

- zeznania świadka M.

K.

- zeznania świadka D.

E.

55-56, 85v-

86, 87

1

29-30, 86v-

87

33-34, 86-

86v

M. K. (1) ma 36 lat, ur. (...), ma wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, przed osadzeniem pracował dorywczo, bezrobotny bez dochodu, kawaler, ojciec pięciorga dzieci w wieku od 3 do 16 lat, dzieci są na jego utrzymaniu, był karany sądownie. Nie posiada majątku. Nie leczył się psychiatrycznie, nie leczył się odwykowo, obecnie terapia uzależnień w ramach kary pozbawienia wolności.

- wyjaśnienia

oskarżonego

- karta karna

- informacja Wójta

Gminy L.

- inf. z (...)

55, 85

13-16, 80-83

21

39-40

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-2

Wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że od dnia 20 listopada 2024 roku przebywał w domu sam, w tym czasie D. była u sąsiadki na noc z dziećmi, a zakaz, który ma, „jest z wyłączeniem wychowania dzieci”. W postępowaniu przed Sądem oskarżony przyznał się do tego, że był w mieszkaniu i wyjaśnił, że D. wyraziła na to zgodę. Wyrok Sądu zrozumiał tak, że ma prawo przebywać w domu jak będzie trzeźwy i może być z dziećmi w domu. Nie wiedział, że ma aktywny zakaz, mimo, że był na ogłoszeniu wyroku w T..

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego częściowo, co do przytoczonych przez niego okoliczności bezspornych, tj. przebywania przez niego w mieszkaniu w L. co najmniej od dnia 20 listopada 2024 r. i tego, że D. od pewnego momentu w mieszkaniu nie było, bo poszła na noc do sąsiadki z dziećmi oraz że następnego dnia przebywał tam nadal sam, albowiem były one szczere i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Natomiast Sąd nie dał wiary oskarżonemu w zakresie jego twierdzenia, że nie był świadom „aktywności” obowiązującego go zakazu. Otóż oskarżony – jak przyznał – był obecny na ogłoszeniu wyroku Sądu II instancji, gdzie został pouczony o jego uprawomocnieniu. Jeśli czegoś nie zrozumiał, nic nie stało na przeszkodzie, by uzyskał dodatkowe pouczenie poprzez skontaktowanie się z Sądem I bądź II instancji. Nie powinien w tym zakresie polegać na wiadomości od dzielnicowego, który poinformował go zresztą – jak wynika z twierdzeń samego oskarżonego, że zakaz nie jest jeszcze wprowadzony w systemie, a nie – że nie obowiązuje. Ponadto oskarżony doskonale zrozumiał, że ma prawo przebywać w domu z dziećmi, natomiast w chwili interwencji Policji dzieci oskarżonego od poprzedniego wieczoru nie było w domu, gdyż to ich matka, chroniona zakazem – musiała opuścić dom nie chcąc mieć z oskarżonym kontaktu i wzięła ze sobą dzieci. Nie można więc uwzględnić rozumowania oskarżonego, który z udzielonych mu pouczeń miał zrozumieć tylko to, co jemu wygodne.

1-2

Zeznania świadków D. E. (1) i M. K. (2)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na treści zeznań złożonych przez świadków D. E. i M. K., które były jasne, logiczne i w zasadniczej części konsekwentne. Co więcej oskarżony co do zasady nie zaprzeczył wersji przedstawionej przez świadków, kwestionując jednak stan swojej nietrzeźwości. Ta okoliczność, jak również to, w jaki dokładnie sposób oskarżony wszedł do mieszkania, nie miała jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy

1.

dokumenty (odpisy wyroku)

I..

- Dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych nie budzą wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Nadto zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości, ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

1.

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 244 k.k. kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu (…)kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób (…) podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przepis ten penalizuje zachowania polegające na niepodporządkowaniu się orzeczeniom wydanym przez sąd. Ma zatem za zadanie wymuszenie obowiązku respektowania orzeczeń sądowych, dlatego pełni ważną funkcję, zapewniając poszanowanie powagi samego sądu, jak i jego orzeczeń.

Występek z art. 244 k.k. można popełnić wyłącznie umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym (postanowienie SN z 5.02.2009 r., II KK 254/08, LEX nr 486550). Znamiona komentowanego przestępstwa są spełnione, jeśli zakaz, do którego sprawca się nie stosuje, został orzeczony przez sąd prawomocnie. Wymaga to w konsekwencji ustalenia świadomości sprawcy co do uprawomocnienia się orzeczonego zakazu (tak wyrok SN z 17.01.2003 r., WA 75/02, OSNKW 2003/5–6, poz. 44).

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że zakaz prowadzenia pojazdów został wobec oskarżonego orzeczony prawomocnie. Oskarżony doskonale wiedział, że orzeczono wobec niego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej i kontaktowania się z nią, działał w zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstwa. Będąc na ogłoszeniu wyroków Sądów obu instancji uzyskał stosowne pouczenia w tym zakresie. Wiedział też, że jeśli będzie trzeźwy, wolno mu w domu D. E. (1) realizować widzenia z dziećmi. Było bezspornym, że w momencie interwencji Policji w dniu 21 listopada 2024 r. oskarżony z całą pewnością nie realizował w żadnym aspekcie swojego prawa do kontaktu z dziećmi w sytuacji związanej z wykonywaniem władzy rodzicielskiej, bo spał w domu sam, podczas gdy jego konkubina z dziećmi zmuszona była nocować w domu sąsiadki.

Oskarżonego nie mogła również ekskulpować okoliczność, że wszedł on do mieszkania za zgodą pokrzywdzonej. To nie pokrzywdzona decyduje bowiem o związaniu oskarżonego obowiązkiem respektowania sądowego zakazu i to nie ona niejako „wyłącza” jego zastosowanie. Okoliczność ta mogła być i została przez Sąd wzięta pod uwagę jako okoliczność łagodząca przy wymiarze kary.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.

I i II

I i II

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu w wyroku czyn z art. 244 k.k. Sąd miał na uwadze wskazania z art. 53 k.k., zatem w pierwszej kolejności granice zagrożenia ustawowego powyższego występku tj. od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Sąd miał również na względzie znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów z art. 244 k.k. z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, jakim jest dobro wymiaru sprawiedliwości. Sąd miał również na uwadze, aby wymierzona kara nie przekroczyła stopnia winy oskarżonego. Nadto Sąd miał na uwadze właściwości i warunki osobiste oskarżonego, zwłaszcza jego dotychczasowy sposób życia.

Najważniejszą okolicznością łagodzącą w tej sprawie była zasługująca na uwzględnienie sytuacja motywacyjna oskarżonego, gdyż mimo wszystko wszedł on do domu za zgodą pokrzywdzonej, ale po kłótni sam go nie opuścił, tylko spowodował opuszczenie lokalu przez pokrzywdzoną wraz z ich dziećmi. Ponadto postawa oskarżonego, który ostatecznie przyznał się do winy i złożył szczere wyjaśnienia, zasługiwała na uwzględnienie.

Natomiast okolicznością obciążającą w niniejszej sprawie był z pewnością fakt, że oskarżony był już karany sądownie, wiedział więc doskonale, na co się decyduje, ponownie wchodząc w konflikt z prawem. Oskarżony swym zachowaniem, będącym obecnie przedmiotem osądu, dał wyraz swojemu podejściu do obowiązującego go porządku prawnego i zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej, nic sobie z niego nie robiąc. Natychmiast po uprawomocnieniu się wyroku ponownie popełnił umyśle przestępstwo, licząc zapewne, że ujdzie mu to na sucho.

Przepis art. 244 k.k. przewiduje tylko karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Sąd uznał, że karą adekwatną do wagi popełnionego przez oskarżonego czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości, jak również stopnia jego winy będzie kara 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszego rodzaju (zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 37a k.k.) byłoby w ocenie Sądu wyrazem nieuzasadnionego pobłażania dla oskarżonego i jego zachowania. Wymierzona wobec oskarżonego kara jest w przekonaniu Sądu karą sprawiedliwą i spełnia dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Na wymiar kary oskarżonemu, jak już była mowa powyżej, wpływ miała jako okoliczność łagodząca postawa prezentowana w toku postępowania. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz stopnia jego winy. Osiąganie celów ogólnoprewencyjnych poprzez wykorzystanie społecznego oddziaływania kary nie powinno odbywać się kosztem sprawiedliwości i służyć wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa. Słusznie bowiem kwestionuje się w judykaturze Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Tymczasem cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość. Konsekwencją powyższego było wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. W ocenie Sądu wobec oskarżonego nie ma potrzeby stosowania izolacji penitencjarnej przez dłuższy okres, gdyż ten krótki – dodatkowy - pobyt w zakładzie karnym winien być dla niego wystarczający i wreszcie uświadomić mu, że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne i spotyka się z surową reakcją. Dotychczasowe skazania nie zrobiły bowiem na oskarżonym – kolokwialnie mówiąc - żadnego wrażenia i nie wywołały u niego żadnej refleksji odnośnie do konieczności zmiany dotychczasowego sposobu życia.

Ponadto Sąd na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł obligatoryjne w przypadku skazania za przestępstwo z art. 244 świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, w minimalnej wysokości 5000 złotych.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

Sąd zasądził ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Chełmnie) kwotę 1.033,20 zł brutto na rzecz adwokata K. T. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu – na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2024 r. poz. 763), tj. kwotę 840 zł + 23% Vat.

Uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie jest zbyt dobra i że nie będzie on w stanie uiścić kosztów sądowych bez uszczerbku dla swojego koniecznego utrzymania (ma na utrzymaniu siebie i pięcioro dzieci, a obecnie przebywa w zakładzie karnym), Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty sądowej na podstawie art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.). Ponadto Sąd nie obciążył oskarżonego kosztami postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podstawą prawną do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu był przepis art. 624 § 1 k.p.k.

8. PODPIS