Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Sławomir Lewandowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Szymańska

po rozpoznaniu w dniu 01 października 2018 r.

sprawy z powództwa I. B. (1) i P. B. (1)

przeciwko P. J.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego P. J. na rzecz powodów I. B. (1) i P. B. (1) solidarnie kwotę 3770,93 zł. (trzech tysięcy siedmiuset siedemdziesięciu złotych i dziewięćdziesięciu trzech groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 29 marca 2016 r. do dnia zapłaty.

2. zasądza od pozwanego P. J. na rzecz powodów I. B. (1) i P. B. (1) solidarnie kwotę (...) (jednego tysiąca trzystu siedemnastu) zł. z tytułu zwrotu kosztów procesu.

3. nakazuje pobrać od pozwanego P. J. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie – kwotę 933,74 zł. (dziewięciuset trzydziestu trzech złotych i siedemdziesięciu czterech groszy) z tytułu nie uiszczonych kosztów sądowych w zakresie poniesionych wydatków.

UZASADNIENIE

Powodowie I. B. (1) i P. B. (1) dnia 29 marca 2016 r. wnieśli pozew przeciwko P. J. domagając się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 3.770,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazali, iż są właścicielami mieszkania położonego w C. przy ul. (...) i łączyła ich z pozwanym zawarta w dniu 13 sierpnia 2013 r. umowa najmu przedmiotowego lokalu. Umowa została zawarta na okres od 1 września 2013 r. do 31 sierpnia 2015 r., a czynsz najmu był płatny miesięcznie do rąk powodów w wysokości 553 zł. Wyjaśnili, iż pozwany w trakcie wynajmu lokalu dokonał jego dewastacji. Straty powodów, na które składał się zakup materiałów zamontowanych przed wprowadzeniem się pozwanego do lokalu i które zostały przez niego zniszczone, zakup nowych w miejsce zniszczonych oraz koszt kosztorysu, wyniosły łącznie 3.770,93 zł. Pismem z dnia 11 grudnia 2015 r. pełnomocnik powodów wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.770,93 zł, który jednak żądania nie spełnił (k. 1-2).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 kwietnia 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Chełmnie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 25).

Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości, zarzucając bezzasadność żądania, a także wnosząc o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu środka zaskarżenia pozwany przyznał jedynie, iż zawarł z powodami przedmiotową umowę najmu. Wskazał, iż mieszkanie przejął od poprzedniego najemcy, który zamieszkiwał w lokalu przez około rok. Przed jego zamieszkaniem w lokalu była najprawdopodobniej wymieniana jedynie kabina prysznicowa. Nie robiono żadnych remontów, a przed przejęciem od niego mieszkania nie sporządzono żadnego protokołu dotyczącego stanu technicznego. Wyjaśnił, iż w okresie zamieszkiwania pozwanego i jego rodziny, w spornym lokalu nie zostały wykonywane jakiekolwiek remonty, zarówno przez samego pozwanego jak i powoda, a faktury za materiały budowlane zostały zużyte w innych lokalach należących do powodów. Zaprzeczył jakoby zdewastował mieszkanie, które i tak wymagało remontu. Przyznał jedynie, iż posiada zaległości z tytułu czynszu najmu, lecz wyprowadzając się z mieszkania nie zniszczył kabiny, muszli, czy podłogi (k. 31-32).

Na rozprawie mającej miejsce w dnu 23 stycznia 2017 r. strona pozwana zakwestionowała wartość prac wskazanych przez powodów w przedłożonym kosztorysie, jak również załączone faktury wyjaśniając, iż powodowie są właścicielami wielu nieruchomości i zakupione na podstawie wskazanych dokumentów księgowych materiały mogły zostać użyte przy remoncie innych nieruchomości, niż mieszkanie zajmowane przez pozwanego (k. 119).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 13 sierpnia 2013 r. P. J. zawarł z właścicielami - I. B. (2) i P. B. (2), umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w C.. Umowa została zawarta na okres od dnia 1 września 2013 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. Zgodnie z § 4 umowy najemca ponosił wszelkie koszty związane z naprawą usterek wynikających z eksploatacji pomieszczeń oraz utrzymaniem ich w należytym stanie technicznym.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: umowa najmu z dnia 13 sierpnia 2013 r. – k. 6 akt.

Pozwany poinformował powodów pisemnie, iż w z związku z wypowiedzeniem umowy najmu zajmowany lokal opuści do dnia 10 października 2015 r. Po faktycznej wyprowadzce wysłał powodom wiadomość SMS wskazują iż w lokalu już nie przebywa, a klucze pozostawił u sąsiada.

Dowód: pismo z dnia 15 września – k. 74 akt, częściowo przesłuchanie pozwanego P. J. – k. 190 akt, przesłuchanie powoda P. B. (2) – k. 188v-189v akt, przesłuchanie powódki I. B. (2) – k. 189v-190 akt.

Pismem z dnia 11 grudnia 2015 r. pełnomocnik powodów wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 3.770,93 zł. i zakreślił mu w tym celu termin 3 dni od daty otrzymania pisma, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu dnia 18 grudnia 2015 r.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowody: wezwanie do zapłaty z dnia 11 grudnia 2015 r. – k. 15-16 akt, potwierdzenie odbioru – k. 17 akt.

W wynajmowanym lokalu pozwany zamieszkiwał wraz z żoną i synem. Bezpośrednio przed nimi lokal, w okresie o września 2012 r. do września 2013 r., zajmował T. K. (1). Przed wprowadzeniem się T. K. (1) pomalował wszystkie ściany w mieszkaniu, a w trakcie jego zajmowania zamontował baterię w kuchni. W momencie wyprowadzenia się T. K. (1) z lokalu nr 7a przy ul. (...) w C. w mieszkaniu była położona gładź, ściany były czyste, bez plam. Na podłogach znajdowały się panele, w łazience kafelki – wszystkie w dobrym stanie, bez uszkodzeń. W łazience działały zarówno spłuczka, jak i kabina prysznicowa z deszczownicą. T. K. (1) pozostawił mieszkanie w bardzo dobrym stanie, nie wymagającym żadnych remontów, czy napraw. Pozwany klucze od lokalu otrzymał bezpośrednio od T. K. (1) i wprowadził się do niego bez udziału powodów. W trakcie zamieszkiwania nie dokonywał w mieszkaniu żadnych remontów poza odświeżeniem ścian, które pomalował w kuchni i w pokoju. Pozwany zamontował także nową baterię w kuchni, lecz podczas wyprowadzki zabrał ją, z powrotem montując starą. Pozwany opuścił lokal w godzinach późno popołudniowych. Klucz do mieszkania pozostawił w skrzynce sąsiada Z. S.. Po opuszczeniu lokalu przez pozwanego lokal wymagał remontu i napraw. W kuchni kran zamocowany został za pomocą taśmy klejącej, w podłodze widoczna była dziura. Podłoga w pokoju także była uszkodzona, wyszczerbiona z wyraźnymi znacznymi, głębokimi wytarciami. Narożnik ściany posiadał widoczne odłamanie. Ściany były brudne i częściowo pokryte tapetami i naklejką. W łazience deska sedesowa była popalona i połamana, panel prysznicowy był wyrwany, deszczownica zniszczona, a płytki którymi obudowany był brodzik zostały częściowo poobrywane.

Dowody : fotografie – k. 82-90 akt, zeznania świadka T. K. (1) – k. 76v-77 akt, częściowo zeznania świadka W. J., - k. 77 akt, częściowo zeznania świadka E. J. – k . 77v-78 akt, częściowo zeznania świadka A. L. – k. 78 akt, częściowo zeznania świadka I. L. – k. 78v-79 akt, zeznania świadka A. P. – k. 114v-115v akt, zeznania świadka E. P. – k. 115v-116 akt, zeznania świadka P. E. – k. 116v-117 akt, zeznania świadka G. J. (1) – k. 117 akt, częściowo przesłuchanie pozwanego P. J. – k. 190 akt, przesłuchanie powoda P. B. (2) – k. 188v-189v akt, przesłuchanie powódki I. B. (2) – k. 189v-190 akt, zeznania świadka S. B. – k. 116 akt.

Po wyprowadzeniu się pozwanego z lokalu powodowie zlecili S. B. wykonanie kosztorysu robocizny usunięcia usterek występujących w lokalu nr 7a przy ul. (...) w C.. Wykonana kalkulacja obejmowała malowanie ścian w pokoju i kuchni, rozebranie podłogi z paneli w pokoju i kuchni wraz z ich utylizacją, ułożenie paneli, wymianę kabiny prysznicowej, wymianę deski sedesowej, wymianę baterii zlewozmywaka oraz wymianę płytek na posadzce w łazience. Łączny koszt prac określono na kwotę 1.937 zł. Przed jego wykonaniem S. B. oglądał mieszkanie i dokonał szereg niezbędnych pomiarów.

Dowody: zeznania świadka S. B. – k. 116 akt, kosztorys – k. 13-14 akt.

Wartość szacunkowa robót remontowych mieszkania powodów po opuszczeniu go przez pozwanego wyniosła łącznie 5.125,81 zł brutto, w tym 1.495,88 zł. brutto stanowiły koszty robocizny, a 3.629,93 zł. – koszty materiałów i sprzętu.

Dowód: opinia biegłego sądowego T. K. (2) – k. 160-168 akt, przesłuchanie biegłego sądowego T. K. (2) – k. 188 akt.

Przed wprowadzeniem się do mieszkania kolejnego lokatora - G. J. (1), P. E. przeprowadzał w mieszkaniu dla powodów kilka niezbędnych napraw w postaci wymiany zawrotu w spłuczce toalety oraz naprawy rury doprowadzającej wodę do prysznica. Obecnie G. J. (2) wynajmuje od powodów lokal nr 7a przy ul. (...) w C.. Zamieszkał w lokalu 10 listopada 2015 r., lecz mieszkanie oglądał już w październiku 2015 r. W trakcie zajmowania lokalu, w zamian za zmniejszony czynsz z pomocą swojego ojca wymienił kafelki w łazience, naprawił również prysznic, usunął wyszczerbienie w narożniku ściany, wymienił przepalone kontakty elektryczne na nowe. Wszelkie materiały zostały zakupione uprzednio przez powodów i przekazane najemcy. G. J. (1) zdecydował się na najem lokalu powodów w złym stanie technicznym, bowiem zależało mu na niskim czynszu.

Dowody: zeznania świadka P. E. – k. 116v-117 akt, zeznania świadka G. J. (1) – k. 117 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie bezspornych twierdzeń stron, powołanych dokumentów, w oparciu o zeznania świadków częściowo W. J., częściowo E. J., częściowo A. L., częściowo I. L., A. P., E. P., P. E., G. J. (1), S. B., przesłuchania biegłego sądowego T. K. (1), częściowo dowodu z przesłuchania pozwanego P. J. oraz dowodu z przesłuchania powodów I. B. (2) i P. B. (2), a także na podstawie opinii biegłego sądowego T. K. (3).

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w sprawie, ponieważ nie były one kwestionowane przez żadną ze stron, a ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Podstawy ustaleń faktycznych nie stanowiły natomiast przedłożone przez pozwanego fotografie (k. 118). Nie można było bowiem na ich podstawie ustalić, czy zostały wykonane w mieszkaniu należącym do powodów, a nadto nie mogły stanowić także podstawy do stwierdzenia, iż właśnie w momencie wyprowadzenia się lokalu przez pozwanego nie istniały wskazane uszkodzenia i zniszczenia. Sąd nie oparł się także na dokumentach stanowiących faktury za materiały budowlane przedłożone przez stronę powodową, bowiem opatrzone były datami sprzed zamieszkania pozwanego w lokalu powodów, a więc bezpośrednio nie dotyczyły cen urządzeń oraz elementów wyposażenia, które uległy uszkodzeniu około 4 lata później.

Co do zasady za wiarygodne Sąd uznał zeznania słuchanych w sprawie świadków. Relacje świadków stanowiące podstawę rozstrzygnięcia były spójne, logiczne i oparte na rzeczywistej wiedzy. Ponadto znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. W szczególności nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwany pozostawił lokal mieszkalny, który wynajmował od powodów w stanie technicznym gorszym od tego, który zastał w momencie gdy sam się do mieszkania wprowadzał. Okoliczność tę potwierdzili świadkowie, którzy widzieli stan rzeczonego lokalu bezpośrednio po wyprowadzce rodziny pozwanego. Świadkowie Ci, w przeciwieństwie do tych, którzy zeznawali na korzyść pozwanego, nie byli dla strony powodowej osobami bliskimi, bowiem byli to sąsiedzi pozwanego, lokatorzy, którzy zajmowali mieszkanie zarówno przed jak i po pozwanym, a także znajomy powodów, który wykonywał dla nich drobne remonty i osoba niezależna, która na podstawie wizji lokalu wykonywała kosztorys niezbędnych robót. Osoby te nie miały zatem żadnych motywów by przedstawiać wersję korzystną dla powodów. Sąd zatem nie dał wiary świadkom W. J., E. J., A. L. oraz I. L. w zakresie w jakim wskazywali na stan techniczny lokalu w dacie wyprowadzenia się z niego rodziny pozwanego.

Walor wiarygodności co do zasady Sąd przyznał także dowodowi z przesłuchania stron – powodów oraz pozwanego. Mając na uwadze całokształt ustaleń poczynionych na podstawie zeznań świadków, na wiarę nie zasługiwały jedynie twierdzenia pozwanego, jakoby po opuszczeniu lokalu pozostawił go w dobrym stanie technicznym, a stwierdzonych uszkodzeń i zniszczeń nie dokonał. Powodowie natomiast nie byli wiarygodni w części, w której wskazywali, że byli obecni podczas wprowadzania się do lokalu przez pozwanego. Na okoliczność przeciwną wskazywały bowiem bezpośrednio osoby zainteresowane tj. najemca T. K. (1), który zdawał lokal, jak również sam pozwany.

Opinie biegłego T. K. (2) Sąd uwzględnił w całości. Sporządzona opinia była zupełna, jasna, rzeczowa i wykonana przez osobę dysponującą wymaganymi, specjalistycznymi kwalifikacjami. Biegły w sposób obiektywny i wnikliwy poczynił spostrzeżenia, co do kwestii będących przedmiotem opinii i wskazał na podstawę dokonanych przez siebie wniosków, przedstawiając ich przekonującą argumentację. Sąd zważył, że stronie pozwanej nie udało się zdeprecjonować wartości dowodowej przedmiotowej opinii, gdyż biegły podtrzymał wywiedzione wniosku opinii odnosząc się do zastrzeżeń pozwanego w trakcie złożonych zeznań, które w ocenie Sądu przekonujące. Po wyjaśnieniu powstałych wątpliwości, ostatecznie żadna ze stron przedmiotowej opinii nie kwestionowała.

Sąd zważył, że sporem poza w niniejszej sprawie była okoliczność zawarcia umowy najmu pomiędzy stronami, a jego istota sprowadzała się do ustalenia, czy pozwany po wyprowadzeniu się z lokalu pozostawił lokal w złym stanie technicznym oraz ewentualnie, jaki jest koszt przeprowadzenia prac remontowych mieszkania w zakresie dokonanych zniszczeń.

Wedle treści art. 659 § 1 k. c. w zw. z art. 680 k. c., przez umowę najmu lokalu, wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Sąd zauważył, że w § 4 umowy strony postanowiły, że najemca ponosił wszelkie koszty związane z naprawą usterek wynikających z eksploatacji pomieszczeń oraz utrzymaniem ich w należytym stanie technicznym. Zdaniem Sądu, regulacja ta nie odbiega od ogólnej zasady kodeksowej w zakresie obowiązków najemcy wyrażonej w art. 662 § 1 k. c., zgodnie z którym wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu.

W myśl natomiast art. 675 § 1 k. c. po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Zgodnie z treścią tego przepisu najemca jest zobowiązany zwrócić przedmiot najmu w stanie niepogorszonym. Stan zaś niepogorszony, w rozumieniu tego przepisu, to stan w jakim przedmiot najmu znajdował się w chwili wydania go najemcy. Przepis art. 675 k.c. jest normą o charakterze względnie obowiązującym i strony mogą objęte nim kwestie odmiennie regulować. W takim jednak przypadku, jak podnosi się w piśmiennictwie i orzecznictwie (por. uchwała Sądu Najwyższego z 21 grudnia 1974 roku, sygn. III CZP 31/74 – OSNCP 1975, z. 9, poz. 128), zamiar stron rozszerzenia odpowiedzialności nie tylko powinien wynikać z umowy w sposób jednoznaczny i niewątpliwy, ale i okoliczności zaostrzające odpowiedzialność dłużnika winny być wyraźnie oznaczone w umowie. Tymczasem umowa łącząca strony w swej treści nie wyłączała ogólnych zasad odpowiedzialności.

Oceniając zasadność wytoczonego powództwa Sąd zważył, że z ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu określonego w art. 6 k. c. wynika, że ten kto w procesie powołuje się na przysługujące mu prawo – czegoś żąda od innej osoby - musi wykazać poprzez dowody, fakty na których opiera to żądanie. Jeśli temu obowiązkowi nie podoła przegrywa proces. Natomiast w razie wykazania okoliczności faktycznych uzasadniających powództwo, druga strona, która odmawia zadośćuczynienia żądaniu pozwu, zobowiązana jest wykazać, że uprawnionemu dane prawo nie przysługuje, a więc fakty niweczące żądanie pozwu. Sąd najpierw winien był więc, w niniejszym procesie, rozstrzygnąć czy strona powodowa wykazała fakt dokonania przez pozwanego zniszczeń lokalu po jego opuszczeniu, których koszt naprawy odpowiadał kwocie wskazanej w pozwie, a dopiero gdyby doszedł do wniosku, na podstawie oceny dowodów, że okoliczności te zostały udowodnione, rozważyć winien, czy strona pozwana udowodniła twierdzenia dotyczące bezzasadności żądania powoda.

Sąd wskazuje, iż reguły wyrażonej w art. 6 k. c. nie należy rozumieć w ten sposób, iż cały ciężar dowodu leży po stronie powodowej. Jeżeli pozwany kwestionuje roszczenie powoda, zobowiązany jest wykazać je w postępowaniu dowodowym. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w tym zakresie pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie I Pk 228/00 (LEX nr 896458), że wyrażonej w art. 6 k. c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze bez względu na okoliczność sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa.

W ocenie Sądu, w toku procesu ustalono, iż lokal został wydany pozwanemu w dobrym stanie technicznym, w którym działały wszystkie elementy wyposażenia, a pozwany pozostawił lokal w stanie technicznym wymagającym remontu oraz wymiany znajdującego się w nim wyposażenia.

Pozwany nie podołał obowiązkowi wykazania, iż zwrócił powodom lokal w stanie niepogorszonym, bowiem na potwierdzenie swych twierdzeń zaoferował środki dowodowe w postaci zeznań świadków, którym jak wskazano powyżej, Sąd nie dał wiary w zakresie w jakim twierdzili, iż lokal był w dobrym stanie technicznym po wyprowadzeniu się z niego przez rodzinę pozwanego.

Na marginesie wskazać należy, iż powodowie, aby należycie zabezpieczyć swoje interesy winni sporządzić z pozwanym protokół przekazania lokalu przed jego wynajmem, lecz również pozwany wiedząc, że powodowie chcieli to uczynić dopiero w momencie zdawania lokalu uniemożliwił im dokonanie takiej czynność informując o wyprowadzce już po fakcie.

Sąd co do zasady uwzględnił zatem roszczenie powodów.

Odnosząc się w dalszej kolejności do wysokości dochodzonej przez powodów kwoty, która także była kwestionowana przez stronę pozwaną, wskazać należy, iż w ocenie Sądu, obiektywną podstawę do jego ustalenia winny stanowić dokonane przez biegłego obliczenia. Biegły w sporządzonej opinii ustalił, iż wartość szacunkowa robót remontowych mieszkania powodów po opuszczeniu go przez pozwanego wyniosła łącznie 5.125,81 zł. brutto. Powodowie jednak w pozwie żądali jedynie kwoty 3.770,93 zł, a zatem taką też kwotę, mając na uwadze regulację art. 321 § 1 k. p. c., Sąd zasądził w pkt 1 sentencji wyroku. Wskazać należy, iż przepis art. 321 § 1 k. p. c. daje wyraz tradycyjnej zasadzie wyrokowania, statuującej zakaz orzekania ponad żądanie, czyli przejawiającej się w tym, że sąd jest związany granicami żądania powództwa i nie może dysponować przedmiotem procesu przez określenie jego granic. Sąd tym samym nie może zasądzić ponad żądanie, a więc uwzględnić roszczenia w większej wysokości niż żądał powód, również wtedy, gdy z okoliczności sprawy wynika, że powodowi przysługuje świadczenie w większym rozmiarze. Nie można więc wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, czyli zasądzić coś innego niż żądała strona.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k. c. w zw. z art. 482 § 1 k. c., a jako początek ich naliczania wskazać należało - zgodnie z żądaniem powodów – datę wniesienia pozwu tj. 29 marca 2016 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą wyrażoną w treści art. 98 k.p.c., która stanowi, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Strona pozwana powinna zatem zwrócić powodom solidarnie koszty zastępstwa procesowego wedle stawki minimalnej w kwocie 1.200 zł (zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym do dna 27 października 2016 r.), 100 zł. tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz 17 zł. tytułem opłaty od pełnomocnictwa – łącznie kwotę 1.317 zł. O powyższym orzeczono w pkt 2 sentencji wyroku.

Ponadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd w pkt 3 wyroku, orzekł o obowiązku poniesienia kosztów, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa, stanowiących wynagrodzenie biegłego za sporządzenie opinii w sprawie, za jego udział w rozprawach oraz koszty jego dojazdu – łącznie kwotę 933,74 zł. (610,08 zł. + 76,26 zł. + 247,40 zł.). W związku z powyższym Sąd nakazał pobrać od pozwanego, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie - powyższą kwotę w całości.