Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 1219/17 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Chełmnie z 2018-07-03

Sygn. akt: I C 1219/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Monika Mleczko - Pawlikowska

Protokolant:

sekretarz sądowy Dominika Ritter

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2018 r. w Chełmnie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. G.

o zapłatę

na skutek zarzutów pozwanej od nakazu zapłaty z dnia 25 lipca 2017r.

I.  Uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 25 lipca 2017r. i powództwo oddala,

II.  Zasądza od powódki (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz pozwanej M. G. kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  Nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Chełmnie kwotę 30,20 zł (trzydzieści złotych 20/100 groszy) tytułem nieuiszczonych wydatków.

Sędzia Sądu Rejonowego

M. P.

Sygn. akt I C 1219/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika wniósł przeciwko M. G., o wydanie w postępowaniu nakazowym nakazu zapłaty i zasądzenie nim od pozwanej na rzecz powoda kwoty 6.486,81 zł, na którą składały się: należność główna w kwocie 1.252,11 zł, odsetki umowne naliczone od dnia 24 maja 2017r. w kwocie 4.826,70 zł, które są znane powodowi na dzień wystawienia pozwu o zapłatę, gdyż zostały wyliczone (w sposób szczegółowo wskazany w pozwie), lecz nie skapitalizowane, a także koszty, opłaty i prowizje bankowe w kwocie 408 zł. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż w dniu 07.11.2005r. pozwana zawarła z powodem umowę kredytu odnawialnego na rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym, która w związku z wypowiedzeniem została zaewidencjonowana w dniu 03.09.2009r. na rachunku kredyt egzekutor. Na podstawie ksiąg rachunkowych powoda stwierdzono, iż na dzień 28.06.2017r. w stosunku do pozwanej widnieje wymagalne zadłużenie wysokości dochodzonej pozwem (przy czym odsetki w kwocie 4.826,70 zł, które się nie kapitalizują). Pomimo wystosowanego do pozwanej wezwania do zapłaty, pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 25 lipca 2017r. zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem oraz orzeczono o kosztach procesu.

W ustawowym terminie pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła zarzuty od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut niewykazania istnienia roszczenia zarówno w zakresie należności głównej jak i należności ubocznych. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W uzasadnieniu zarzutów pełnomocnik pozwanej podniósł, iż powód nie wykazał, że kwota kredytu została postawiona do dyspozycji pozwanej. Jakakolwiek weryfikacja należności tak co do zasady jak i wysokości jest niemożliwa z uwagi na nieprzedłożenie umowy źródłowej. Wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nie stanowi dowodu na istnienie dochodzonej wierzytelności. Pełnomocnik przytoczył tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011r. , sygn. (...), zgodnie z którym Art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji. Oznacza to, iż przedłożony przez powódkę dokument stanowi jedynie dokument prywatny, nie mogący stanowić dowodu na powołane w pozwie okoliczności, skoro został zakwestionowany przez pozwaną. Tym samym zdaniem pełnomocnika pozwanej, powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości.

Po doręczeniu odpisu sprzeciwu pełnomocnikowi powoda, powód wniósł o skierowanie stron do mediacji w związku z zamiarem ugodowego załatwienia sprawy.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Chełmnie z dnia 8 lutego 2018r., skierowano strony do mediacji.

Strona pozwana nie wyraziła zgody na mediację, w związku z czym do mediacji nie doszło.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 07.11.2005r. pozwana M. G. zawarła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu odnawialnego na rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym superkonto. Umowa został wypowiedziana.

/okoliczność bezsporna /

W dniu 28.06.2017r. Bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) (...). z którego wynikało, iż zadłużenie pozwanej wynosiło łącznie 6.486,81 zł na która to kwotę składały się następujące należności: 1.252,11 zł z tytułu należności głównej, 4.826,709 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych wysokościach wskazanych w wyciągu, począwszy od 24.04.2007r. oraz kwota 408 zł z tytułu kosztów, opłat i prowizji bankowych.

/dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 4/

Pismem z dnia 24.03.2017r., które pozwana odebrała w dniu 10.04.2017r. powód wezwał pozwaną do zapłaty przedmiotowych należności. Do dnia wniesienia pozwu pozwana nie uiściła należności.

/dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia k. 4-5/

Sąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o zaoferowany przez strony materiał dowodowy – dokumenty przedłożone przez powoda, a także oświadczenia stron zgodnie z art. 230 kpc.

Za wiarygodne uznano zgromadzone w sprawie dokumenty, gdyż były jasne i kompletne. Ponadto ich prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich prawdziwości.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem zgodnie z art. 299 kpc jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Dowód taki ma charakter uzupełniający i w ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak było istotnych faktów które nie zostały wyjaśnione, gdyż powód w ogóle nie udowodnił faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co zostanie szczegółowo omówione poniżej.

W niniejszej sprawie pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy bankowej, natomiast kwestionowała zarówno zasadność dochodzonej wierzytelności w zakresie należności głównej, jak i należności ubocznych. Dodatkowo pozwana podniosła zarzut przedawnienia wierzytelności.

Podkreślić należy, iż postępowanie cywilne jest kontradyktoryjne i zgodnie z dyspozycją art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.) (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2014 r.,(...), (...)).

Rozprawa podlega odroczeniu wyłącznie w przypadku nieprawidłowego zawiadomienia stron o jej terminie albo w razie nieobecności strony wynikającej z przyczyn, których nie można przezwyciężyć i wiadomych sądowi. Działanie Sądu z urzędu jest dopuszczalne ale tylko na zasadzie wyjątku (art 232 zd. 2 kpc i art. 3 kpc).

W niniejszej sprawie powód nie przedłożył żadnej umowy źródłowej, z której wynikałoby w jakiej wysokości pozwanej został udzielony kredyt odnawialny, jaka należność pozostała do spłaty oraz jaki był termin wymagalności tej należności (z pozwu i wyciągu z ksiąg bakowych powoda wynikało, iż odsetki umowne powód zaczął naliczać od 25 lipca 2007r.) Powód nie wskazał również jakie dokładnie opłaty, prowizje i koszty składają się na dochodzoną przez niego kwotę 408 zł.

Zgodnie z art. 117§ 1 kc roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia dłużnik ma prawo podnosząc stosowny zarzut odmówić spełnienia świadczenia (art. 117§ 2 kc). Termin przedawnienia roszczeń z umowy bankowej wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r. wydany w sprawie (...)). Termin ten liczony jest od dnia kiedy roszczenie stało się wymagalne (art. 120§ 1 kc.) Roszczenie jest wymagalne, jeśli dłużnik powinien je spełnić, a wierzyciel może się go zasadnie domagać.

Przepis art. 123 kc reguluje przypadki przerwania biegu terminu przedawnienia. Konsekwencją przerwania biegu terminu przedawnienia jest albo spoczywanie terminu albo jego nowy bieg. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na powodzie. Musi on wykazać, iż miało miejsce jedno ze zdarzeń wymienionych w art. 123 kc.

W przedmiotowej sprawie powód nie odniósł się podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia. Nie wskazał, kiedy dokładnie pozwana zaprzestała spłacania należności i kiedy roszczenie stało się wymagalne. Powód nie wykazał również by doszło do przerwania biegu przedawnienia. Sąd przyjął, iż najwcześniej wierzytelność stała się wymagalna 25 kwietnia 2007r. Skoro zaś pozew wniesiony został w dniu 07 lipca 2017r., to upłynął już trzyletni termin do dochodzenia wierzytelności i wierzytelność ta jest przedawniona. Natomiast z uwagi na brak umowy pierwotnej, nie można było ustalić w jakiej wysokości, w ilu ratach i w jakich terminach pozwana miała spłacać należności wynikające z umowy. Jak już powyżej wskazano, ciężar wykazania, iż roszczenie nie jest przedawnione spoczywał na powodzie, a powód tego nie wykazał.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił istnienia oraz wysokości dochodzonej wierzytelności będącej przedmiotem umowy zarówno co do należności głównej, jak i co do odsetek i kosztów, opłat i prowizji zwłaszcza, iż pozwana zakwestionowała istnienie jak i wysokość wierzytelności.

Jak już powyżej wskazano, jedynym przedstawionym przez powoda dowodem istnienia wierzytelności i jej ostatecznej wysokości był wyciąg z ksiąg bankowych. W ocenie Sądu w sytuacji podniesienia przez pozwaną zarzutu co istnienia wierzytelności jak i co do jej wysokości, dokument ten nie był wystarczający do uznania, iż wierzytelność w tej wysokości przysługuje powodowi w stosunku do pozwanej.

Pogląd, iż w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta wyciąg taki nie ma mocy dokumentu urzędowego, a tym samym nie jest wystarczającym dowodem wykazującym istnienie i wysokość wierzytelności wyraził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 marca 2011r. , sygn. (...), zgodnie z którym Art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji.

Oznacza to, iż przedłożony przez powódkę dokument stanowi jedynie dokument prywatny, nie mogący stanowić dowodu na powołane w pozwie okoliczności, skoro został zakwestionowany przez pozwaną. Tym powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości. W sytuacji braku dokumentu umowy bankowej, wskazane przez powoda w pozwie wyliczenia, nie pozwalają zweryfikować ich prawidłowości.

Zgodnie z art. 496 kpc po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Z uwagi na podniesiony zarzut przedawnienia, który okazał się uzasadniony, nakaz zapłaty należało uchylić w całości i powództwo oddalić o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku, na podstawi art. 353§ 1 kc a contrario.

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie II sentencji wyroku, na podstawie art. 98§ 1 kpc w związku z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu. Na zasądzone koszty składało się:

-

30 zł tytułem poniesionej przez pozwaną opłaty od zarzutów,

-

270 zł tytułem wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w wysokości ustalonej na podstawie § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 265), ustalonego według wartości przedmiotu sporu (w niniejszej sprawie 1.252,11 zł, gdy z do wartości tej zgodnie z art. 20 kpc nie wlicza się należności ubocznych – tu wyliczonych odsetek i kosztów),

-

kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej za przedłożenie dokumentu wykazującego udzielenie pełnomocnictwa.

W punkcie III sentencji wyroku orzeczono o nieuiszczonych wydatkach związanych ze skierowaniem stron do mediacji, które tymczasowo wyłożył Skarb Państwa, na podstawie art. 113 ust. 1 Ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) tj. z dnia 11 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 300)

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Małgorzata Beska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Chełmnie
Osoba, która wytworzyła informację:  Monika Mleczko-Pawlikowska
Data wytworzenia informacji: