Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Chełmnie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Sławomir Lewandowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2019 r.

sprawy z powództwa (...)

Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko I. S.

o zapłatę

1. oddala powództwo.

2. kosztami procesu obciąża powoda.

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Chełmnie I Wydział Cywilny w dniu 13 lutego 2019 r., zażądał zasądzenia od pozwanej I. S. kwoty 1784,99 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwana w dniu 30 lipca 2014 r. z W..pl (...). z o.o. z siedzibą w W. zawarła za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość umowę pożyczki. Pozwana utworzyła konto użytkownika na stronie internetowej poprzedniego wierzyciela, podając wymagane dane. W ramach swojego konta internetowego na portalu poprzedniego wierzyciela, pozwana złożyła wniosek o zawarcie umowy wraz z wnioskiem o udzielenie wskazanej kwoty pożyczki. Jednocześnie pozwana dokonała akceptacji warunków umowy wraz z regulaminem oraz tabelą opłat. Tożsamość pozwanej została zweryfikowana poprzez pobranie przez pozwaną stosownej aplikacji i zalogowanie się za pośrednictwem tej aplikacji na rachunek bankowy pozwanej. Poprzedni wierzyciel potwierdził zawarcie umowy przekazując kwotę pożyczki na wskazany przez pozwaną rachunek bankowy. Strona powodowa wskazała, iż strona pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, a w szczególności nie zwróciła pobranych środków pieniężnych. Pełnomocnik powoda podniósł także, iż przedmiotowa wierzytelność została przelana na (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. na podstawie umowy o przelew wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji zawartej pomiędzy powodem a poprzednim wierzycielem w dniu 27 kwietnia 2018 r.

Pełnomocnik powoda wskazał, iż na dochodzoną pozwem kwotę 1784,99 zł. składają się:

-

990,00 zł. tytułem niespłaconej kwoty kapitału,

-

723,34 zł. tytułem kosztów naliczonych przez poprzedniego wierzyciela,

-

16,21 zł. tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela,

-

55,44 zł. tytułem odsetek naliczonych przez powoda od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 26.04.2018 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie według stopy odsetek ustawowych za opóźnienie.

Pełnomocnik powoda zaznaczył także, że powód poinformował stronę pozwaną o nabyciu względem niej wierzytelności wynikającej z umowy bankowej nr (...) z dnia 30 lipca 2014 r. Powód podjął również działania określone w art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c., zmierzające do pozasądowego rozwiązania sporu poprzez wezwanie strony pozwanej do dobrowolnego uregulowania zadłużenia. Jednakże nie odniosły one żadnego skutku i do dnia skierowania powództwa strona pozwana nie uregulowała swojego zadłużenia względem powoda. Ponadto pełnomocnik powoda wskazał, iż dochodzone niniejszym pozwem roszczenie stało się wymagalne w dniu 10 maja 2015 r.

Pozwana prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 13 maja 2019 r., nie stawiła się i nie wdała się w spór co do istoty sprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana I. S. w dniu 30 lipca 2014 r. zawarła z W..pl

spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę nr (...). Była to umowa pożyczki odnawialnej, zawarta na czas nieoznaczony, przewidująca 60 dniowy termin dla spłaty pierwszej wypłaty.

dowód: umowa pożyczki k. 44 –54, formularz informacyjny dotyczący pożyczki

konsumenckiej k. 55 – 57.

W dniu 27 kwietnia 2018 r. W..pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji. Przedmiotem umowy była między innymi wierzytelność wobec pozwanej I. S..

dowód: umowa przelewu wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji

wraz z wyciągiem załącznika nr 1 do umowy k. 15 – 24, 32.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2018 r. W..pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wraz z powodem zawiadomili pozwaną, że wierzytelność z tytułu w/w umowy w wysokości 1729,55 zł wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami, a tym odsetkami, roszczeniami i kosztami, została przelana na rzecz (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., wskazując jednocześnie numer rachunku bankowego, na który należy dokonywać wpłat na poczet w/w wierzytelności. Następnie pismem z dnia 15 maja 2018 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty w/w wierzytelności na łączną kwotę 1734,49 zł.

dowód: zawiadomienie o zmianie wierzyciela – k. 41, wezwanie do zapłaty – k. 42.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda. Sąd uznał, za wiarygodne przedłożone dokumenty albowiem ich wiarygodność nie została zakwestionowana przez strony, a sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności czy prawdziwości.

Sąd zważył, że żądanie powoda znajduje swoją materialnoprawną podstawę w przepisach stanowiących o pożyczce, bowiem zgodnie z art. 720 § 1 k. c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności między innymi umowę pożyczki.

Na mocy art. 509 k. c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W ocenie Sądu, powód należycie wykazał swoją legitymację procesową.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k. p. c. , jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wydaje wyrok zaoczny. Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, żądał on przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie ( art. 340 k. p. c. ), stwierdzono nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć ( art. 214 § 1 k. p. c. ).

W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, ponieważ pozwana nie wdała się w spór co do istoty sprawy, pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawiła się na nią, nie zajęła żadnego stanowiska oraz nie wnosiła również o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności. Ponadto brak było podstaw, aby przyjąć, iż wystąpiły szczególne przeszkody uniemożliwiające jej stawiennictwo do Sądu i dlatego też Sąd wydał wyrok zaoczny.

Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda, iż pozwany był stroną umów zawartych z W..pl (...). z o.o. z siedzibą w W., iż pozwany posiada w stosunku do pierwotnego wierzyciela takie zaległości a także, iż doszło do cesji wierzytelności z tych umów i powód posiada legitymację procesową czynną.

Zgodnie z regulacją art. 339 § 2 k. p. c. Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie jednak od ustaleń od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (Wyrok SN z dnia 07. (...)., sygn. (...) LEX nr 7094). Kontrola w tym przedmiocie powinna dotyczyć zwłaszcza tego, czy czynność prawna nie jest bezwzględnie nieważna, czy dochodzone roszczenie nie jest przedawnione, czy nie wchodzi w grę nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.), czy nie ma zmowy stron, działania w celu obejścia prawa ((...), (...) (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. T. 1, Wyd. 6. Warszawa 2014, Legalis). Podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 stycznia 2017 r. (sygn.(...), LEX nr 2317750), który wskazał, iż w przypadku istnienia przesłanek do wydania wyroku zaocznego, przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądanie pozwu oraz czy uwzględnienie tego żądania nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k. p. c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego.

W myśl art. 117 § 1 i 3 k.c. w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. - o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018, poz. 1104) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, z tym, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy nowelizującej roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1. Oznacza to, że od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej (9 lipca 2018 r.), Sąd z urzędu zatem zobowiązany jest zbadać, czy roszczenia kierowane przeciwko konsumentom nie uległy przedawnieniu, a w przypadku stwierdzenia, że przedawnienie roszczenia nastąpiło, Sąd jest zobowiązany oddalić powództwo.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 117 ¹ § 1 k. c. w wyjątkowych wypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności. Sąd korzystając z powyższego uprawnienia powinien w szczególności rozważyć długość terminu przedawnienia, długość okresu od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia oraz charakter okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym wpływ zachowania zobowiązanego na opóźnienie uprawnionego w dochodzeniu roszczenia. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła żadna nadzwyczajna okoliczność o której mowa w art. 117 ¹ § 1 k. c.

W niniejszej sprawie powód dochodzi roszczenia przeciwko pozwanemu posiadającemu status konsumenta, a termin przedawnienia dla tego typu żądania – zgodnie z art. 118 k. c. – jako związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 3 lata. Art. 120 § 1 k. c. stanowi zaś, iż bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne. Strona powodowa w treści uzasadnienia pozwu wskazała, iż należność wynikająca z umowy stała się wymagalna z dniem 10 maja 2015 r., a to oznacza, że termin przedawnienia upłynął w dniu 10 maja 2018 r. Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność, mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, w myśl art. 123 § 1 pkt 1 k. c., został wniesiony dopiero w dniu 13 lutego 2019 roku, czyli już po upływie terminu przedawnienia. Strona powodowa jednocześnie nie wykazała, aby bieg terminu przedawnienia został kiedykolwiek przerwany. Ponadto postępowanie cywilne jest kontradyktoryjne i zgodnie z przepisem art. 6 k. c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sąd zatem nie miał obowiązku wzywać stronę powodową z urzędu do wykazania okoliczności o których mowa w art. 117 ¹ § 1 k. c., które pozwalałaby nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia.

Należy również wskazać, iż wstąpienie przez osobę trzecią w prawa wierzyciela nie pogarsza sytuacji dłużnika ponieważ przysługują mu wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy (art. 513 § 1 k.c.). Dotyczy to również zarzutu przedawnienia, które nie ulega przerwaniu wskutek przejścia wierzytelności na inną osobę. Zmiana dotyczy bowiem strony podmiotowej, a nie treści wierzytelności nabytej przez osobę trzecią (Wyrok SN z dnia 04.09.2003 r., sygn. (...), LEX nr 466006).

Na podstawie wyżej powołanych przepisów Sąd – tak jak w punkcie 1 wyroku – oddalił przedmiotowe powództwo.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu - zawarte w punkcie 2 wyroku – Sąd oparł o treść art. 98 k. p. c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty procesu poniesione przez przeciwnika. Mając to na uwadze, że powód przegrał sprawię w całości, Sąd w całości obciążył go kosztami procesu, które zresztą zostały przez niego pokryte.